یکباره از تعلق دنیا رها شدی

خاک تو پاک بود و چنین کیمیا شدی

در تو طلوع کرده یقین دوبار‌ه‌ای

از جنس نور بودی و محو خدا شدی

چون به دشت کربلا، سلطان عشق

مانْد تنها در صف میدان عشق

لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف

دشمنان از چار جانب بسته صف

چون پیشواى عشق قدم در میان نهاد

مى‌‏سوخت ز آتشى که نهان داشت در نهاد

آن شمع جمع بود که بر پاى عهد خویش

تا آن دقیقه و دم آخر بایستاد

سنگ می‌بارد چو باران ز آسمان

تنگ بر «عابس» شده کار جهان

دست بُرد و خود از سر برگرفت

هم‌چو آتش، پای تا سر درگرفت

باز یادم آمد از تقریر عشق

بر مرید عشق، پند پیر عشق

گفت با من: در دیار کربلا

بود پیری، خضر دریای صفا

در آن میان چو خطبه‌ی حضرت، تمام شد

وقت جواب هم‌سفران بر امام شد

پاسخ‌دهنده‌یْ اوّل آنان «زُهیر» بود

کاندر حضورِ سبط نبی در قیام شد

کربلا بود و شب عاشور بود

                        صحبت از ایثار و عشق و شور بود

لیلۀ از خویش گردیدن جدا

                        لیله‌ی پرواز کردن تا خدا

از محرّم چون شب عاشور شد

                        نینوای عاشقان، پُرشور شد

آفرینش بُد ز ماهی تا به ماه

                        جملگی مبهوت بر احوال شاه

«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»

                        تا بگویم داستان کربلا

بازگویم داستان عاشقی

                        لب فروبندم ز ذکر مابقی

لیل عاشورا، امام خاص و عام

                        خوانْد نزد خویش، یاران را تمام

جملۀ اصحاب با صدق و یقین

                        جمع گردیدند، نزد شاه دین