گفت با ایشان که ای آزادگان!

                        ای همه از طینت ما، زادگان!

ای همه از خاک علّیّین پاک!

                        ای همه در خاک، مهر تاب‌ناک!

حمد یزدان گفت و نعت مصطفی

                        داد پس بر جمع هم‌راهان، ندا

گفت کای آزادگان پاک‌دل!

                        ای ز همّت کرده گردون را خجل!

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        عاشقان را «لیله‌الاسرا» رسید

سربه‌سر، سرمست از صهبای عشق

                        جملگی مستغرق دریای عشق

خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

جان حر اینجا میان برزخ است

در دوراهیّ بهشت و دوزخ است

گر چه دل، هر دم بیاید، دیر نیست

کربلا را فرصت تأخیر نیست

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

سلام ما به شُکوه آفرین بزم جلال! بزرگ زادۀ آزاده، «نافع بن هلال»

از او که خوانده حسینش ز بهترین اصحاب چگونه مدح سرایم که هست ناطقه، لال