دوباره غصّه گره شد به پای ما پیچید

دوباره بغض در اندوه بی‌صدا پیچید

هنوز سرخی راهت به چشم می‌آید

که خون سرخ تو هم پای ردّ پا پیچید

دلم تنگه دلم تنگه برادر

یه لشگر با تو می‌جنگه برادر

کمی آهسته‌تر جام بلورم!

که این صحرا پر از سنگه برادر

ابلیس به یک سوی جنون می‌کارد

در سوی دگر آتش و خون می‌بارد

دارد به زمین خون خدا می‌ریزد

حقا که خداوند چه صبری دارد

ای یادگار مادرم آهسته‌تر برو

آهسته از مقابل چشمان‌تر برو

امرم به صبر کردی و آرام شد دلم

اما بیا ز دختر خود بی‌خبر برو

هفتاد دو ماه و ظهر عاشورا

شق القمر امام را دیدم

هفتاد دو و پشت آسمان خم شد

وقتی کمر امام را دیدم

یک روز در عزای خودت می‌کشی مرا

در اوج روضه‌های خودت می‌کشی مرا

یک روزِ سرخ، مثل غروب محرمی

آقا خودت برای خودت می‌کشی مرا

از آسمان آورده باد عطر لباسش را

فریادهای سینه‌­سوز ناشناسش را

شرمم می‌­آید تا بگویم با چه بی‌­شرمی

بر ریشه‌­های تشنه می‌­زد خشم داسش را

اگر عباس من آیی تو با آه

یقین همراه تو می‌آید آن شاه

دم جان دادنم بینم چه زیباست

نشسته در برم خورشید با ماه

برای غصه‌هایت گریه کردی

به یاد کربلایت گریه کردی

نه بهر ساقی لشگر، برای

حسین سر جدایت گریه کردی

بازگشتم با غم و محنت قرین

یادم آمد از غم امّ‌البنین

شد ز دشت کربلا چون باخبر

بیت‌الاحزان در بقیعش شد مقر