خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!

                        کربلا را ساز روشن‌تر ز روز

خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک

                        خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک

شاه دین از تیغ کین چون شد شهید

                        قرص خور بگْرفت و خون ز انجم چکید

بانگ شیون از ملائک شد بلند

                        غلغله در عالم امکان فکند

از خروش اسب شاهنشاه عشق

                        زلزله افتاد در خرگاه عشق

بانوان از خیمه، بیرون ریختند

                        در زمان، شور نشور انگیختند

باز بر جان، عشقم آتش برفروخت

                        خانۀ عقل مرا یکسر بسوخت

شد دلیل راه من، عشق از وفا

                        بُرد دل را تا به دشت کربلا

رفرف معراج شاه انس و جان

خواست بر اهل حرم آرد نشان

پای تا سر، پیکرش پُر‌تیر بود

یا که زخم نیزه و شمشیر بود

خسرو خوبان، نبی را جان پاک

                        کرد از معراج زین، رو سوی خاک

پیکرش، مجروح از تیر و سنان

                        جمع، دور شاه از اهریمنان

پس به تن آراست، شمشیر و سلاح

                        پا نهاد اندر رکاب ذوالجناح

خصم دون چون بانگ تکبیرش شنید

                        گفت: اینک رستخیز آمد پدید

آسمان‌ها را در این ماتم، غم است

                        بلکه بالاتر، خدا را ماتم است

چون منی چون می‌توان کردش رقم؟

                        خاک بر فرق من و نوک قلم!

شاه راه چون شد وداع آخرین

                        شد سکینه در برش اندوهگین

آمد آمد با دو چشم خون‌فشان

                        بر گرفت از ذوالجناح شه، عنان

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع