دور گردون بس که دشمن‌کام شد

ماتم اسلام، عید عام شد

شد چو در شام، اختران برج دین

آسمان گفتی فروشُد بر زمین

بازگشتم آتش از پا تا به سر

تا دهم از شام غم، شرحی دگر

بِه که در این قصّه آرم شاهدی

شاهدی مانند «سهل ساعدی»

کوفیان بر ناقه‌ها بستند بار

رو به سوی شام گشته ره‌سپار

حضرت سجّاد، ماه احتشام

هم‌چو انجم، کودکان دورش تمام

بس که از قتل برادر، زینب محزون گریست

قتلگه چشمی شد و بر حال زینب، خون گریست

کربلا آهی کشید از دل که نامش شد سحاب

آن سحاب از ماتم لب‌تشنگان، جیحون گریست

سیّد کونین، سبط مصطفی

بهترین فرزند خیرالاولیا

پروریده حق در آغوش بتول

زیب دامان، زینت دوش رسول

فطرس رسیده جا به کبوتر نمی‌رسد

حتی فرشته پیش تو با پر نمی‌رسد

پس با وجود این همه شعبان که رفته است

دیگر گناهکار به محشر نمی‌رسد

از افق تابید ماه مرحمت

 بر همه شد باز باب مغفرت

آمده دریای بخشایش به جوش

 تا در این دریا بشویندت، بکوش

من راه قیام تو به اتمام رساندم

 برنامه‌ی خود را به سرانجام رساندم

آن عهد که بر عهده من بود، برادر!

 کوشیدم و با صبر به انجام رساندم

باز اشکم به دیده می‌آید

«بوى گل‌هاى چیده می‌آید»

باز از دور، بانگ قافله‌اى

 که به مقصد رسیده می‌آید

ندارم از غم آن حالت که گویم حالت خود را

 پریشان‌تر شوم چون یاد آرم حسرت خود را

تو سرّ اللّهى و آگاهى از حالم ولى خواهم

 بیان سازم ز سوز دل، حدیث محنت خود را