شاهی که جان سپُرد و به سر، افسرش نبود

جز خاک گرم کرببلا، بسترش نبود

لب‌تشنه جان سپُرد، میان دو نهر آب

گویا که آب، مَهریۀ مادرش نبود

گر در زمانه، واقعۀ کربلا نبود

معلوم، قدْر صبر و عیار رضا نبود

سبطی چنین برای فدا، گر نبی نداشت

آسان بدو شفاعتِ روز جزا نبود

شوری که حسین بهر شهادت به سرش بود

از روز ازل، کشته شدن در نظرش بود

بگْذاشت قدم تا که به میدان شهادت

دل جای دگر، دیده به جای دگرش بود

نامه بنْوشتند تا در کوفه، مهمانش کنند

یا بر او بندند آب و منع از نانش کنند

نامه بنْوشتند بر آن کعبه کآرندش نماز

یا صلات‌ جمعه جمع آیند و قربانش کنند

چون اهل کوفه دامن کین بر میان زدند

دامن بر آتشِ غمِ خلقِ جهان زدند

چون هاله، گِرد ماه به یک‌باره اهل‌بیت

صف، حلقه‌وار، گِرد امام زمان‌ زدند

خونِ دل می‌چکد از ناوک مژگانی چند

ز غم فاجعۀ قتل شهیدانی چند

کاش آن روز از این فاجعه، می‌گشت پدید

به سر خطّۀ هستی، خط بطلانی چند

چون بهر شاه تشنه‌جگر، یاوری نمانْد

عبّاس و قاسمیّ و علی ‌اکبری نمانْد

از کید و کین اختر و بی‌مهری سپهر

از بهر یاوریش، نکو اختری نمانْد

اگر چه باغِ پُر از لالۀ تو، پرپر شد

زمین برای همیشه، شهید‌پرور شد

زمین، برای همیشه به قصد یاری تو

تمام، پاسخ آن پرسش معطّر شد

«الحق»، نماز، آن به در بی‌نیاز کرد

کز خون وضو گرفت و به مقتل، نماز کرد

عشق از شه شهید بیاموز کآن‌ چه داشت

از جان و دل به درگه جانان، نیاز کرد

هنوز دشت بلا، خاک مُشک‌بو دارد

که در کنار، جوانان مُشک‌‌مو دارد

هنوز تیره نماید به کربلا، خورشید

که در کنار، هزار آفتاب‌رو دارد