دمید ماه محرم که غرق آه شدیم

بسان طائر زخمی بی‌پناه شدیم

دوباره مضطر و غمگین، دوباره نالانیم

و در عزای حسین غریب، گریانیم

ماه در آغوش خورشید از خجالت آب بود

ساقی آلاله‌ها در ساغرش مهتاب بود

نوشدارویی نبود و بودنش بیهوده بود

تکه تکه، پاره پاره، پیکر سهراب بود

ای مظهر نجابت و اخلاص و سادگی

ای اسوۀ یگانگی و ایستادگی

عرش خدا ندیده به پای تواضعت

اینگونه ساده با نسب شاهزادگی

می‌رود به محفل امیرها، پا به پای غربت اسیرها

می­‌رود به طبل کوبِ کوفه و ... بزم کل کشیدن نفیرها

می‌­رسد به دیرها و دارها، می­‌رسد به مجلس قمارها

کینه‌­ها نشسته­‌اند سر به سر، با سری مقابل سریرها

آسمان رفته به پابوسی ماهی که ندارد

خیره مانده­ است از امشب به پگاهی که ندارد

ماه، تابیده سرنیزه به هر ذره از عالم

می­­‌رود با سر بی‌­تن به گناهی که ندارد

دیروقت است؛ بگویید بتازند سواران

به تن خستۀ سردار و سپاهی که ندارد

اینک زمان زمانِ غزل‌خوانیِ من است

بیتی‌ست این دو خط که به پیشانیِ من است

هان ای یزید! بشنو و ابرو گره نزن

این میهمانیِ تو نَه ... مهمانیِ من است!

چه بر نیزه

چه در طشت خونین ...

دو چشمم تا بر آن دلدار افتاد

نگاهم بر نگاهی تار افتاد

به من می‌گفت زینب در قفایش

سرت از نیزه‌ها صد بار افتاد

بهارم را چه‌سان پاییز کردند

دلم را از غمت لبریز کردند

سرت ای کاش روی نیزه می‌ماند

تو را از مرکبی آویز کردند

شنیدم شرح بازوی تو از مشک

حدیث چشم و ابروی تو از مشک

مگر از سینه‌اش خون تو می‌ریخت

هنوزم می‌رسد بوی تو از مشک

چه کس گیسوی خون افشانده بر مشک

هزاران تیر را بنشانده بر مشک

ببین زینب چه آوردی برایم

هنوزم رد خونش مانده بر مشک

شبی کابوس صد سرنیزه دیدم

شبی مهتاب را بر نیزه دیدم

به خود گفتم که بی‌عباس گشتم

که بر حلقوم اصغر نیزه دیدم