می‌روم امّا بدان جانم کنارت مانده است

تا قیامت یا اخا دل، بی‌قرارت مانده است

گر چه این گلبرگ‌ها را می‌برند از گلشنت

غم مخور یک باغ پرپر در کنارت مانده است

هجوم ناگهان و ... وای زینب

به سمت کاروان و ... وای زینب

تن آقا بدون غسل و دفن و

بدون سایبان و ... وای زینب

وقتی که زیر و رو همه کرب و بلا شود

باید که از گلوی حسین سر جدا شود

امشب که در عزا همه ارکان ماسواست

در آسمان چه شام غریبان بپا شود

دنیا تو را به لحظۀ تقدیر می‌کشید

انگار خط به آیۀ تطهیر می‌کشید

زیباترین و زشت‌ترین شکل را خدا

در صحنه‌ای عجیب به تصویر می‌کشید

نور از نگهم، ضربت شمشیر و سنان برد

ضعف عطشم، از بدنم تاب و توان برد

سنگ آمد و زد بوسه به پیشانی قرآن

از شدت خود جای جراحات سنان برد

تو زیر پا رفتی ولی بیچاره زینب

از این به بعد و بعد از این آواره زینب

باید خودت یاری کنی، ورنه محال است

بوسه بگیرد از گلوی پاره زینب

به روی نیزه چگونه تو را نظاره کنم

بخند تا که منم خنده‌ای دوباره کنم

اگر اجازه دهی لااقل برای تنت

کمی ز چادر خود را کفن قواره کنم

انگار کسی در نظرت غیرخدا نیست

این مرحله را غیر امام‌الشهدا نیست

آئینه‌تر از روی تو خورشید ندیده

این روی برافروخته جز رنگ خدا نیست

من آب روانم ای علمدار

من مایۀ جانم ای علمدار

شرمنده ز روی ماه اصغر

در هر دو جهانم ای علمدار

خشکیده بود آن لب دریایی شما

بی‌تاب بود سینۀ شیدایی شما

چشمان آسمان بلند خدایتان

مبهوت مانده بر قد رعنایی شما

این آب‌ها که ریخت فدای سرت که ریخت

اصلاً فدای ام‌ بنین، مادرت، که ریخت

گفته خدا دو بال برایت بیاورند

در آسمان علقمه بال و پرت که ریخت

صبح آمد و خورشید نتابید چهل روز

همراه من آمد سر خورشید چهل روز

من تشنۀ لبخند تو بودم ولی ای عشق

جز غصه بر این تشنه نبارید چهل روز