پوشیده زره را و مهیای سفر بود

می‌رفت ولی از همه دلسوخته‌تر بود

خورشید که در بدرقه‌اش دست تکان داد

از مشتریان پر و پا قرص قمر بود

هر جا عَلم میر و علمدار بلند است

فریاد عطش از در و دیوار بلند است

از سرو بپرسید چرا در نظر خاک

قدی که برافراشته بسیار بلند است

شیرزن قافلۀ اهل بیت

عالمه‌ی عاقلۀ اهل بیت

خیز و بیاشوب شب شهر را

پر ز علی کن نفس دهر را

از ذهن حرم پاک شده خاطرۀ آب

تعریف کند یک نفر از منظرۀ آب

درها همه بسته‌ست به دریا و به ساحل

ساقی نفسی تازه کن از پنجرۀ آب

این ماه که چین و شکن افتاده به رویش

سیراب شده مشک و شکسته‌ست سبویش

لب تشنۀ دیدار ولی بود و نشان داد

لب تشنه کسی نیست که خشکیده گلویش

هم سفرۀ ساقی شده با نام خدا، مشک

امروز شده مبدأ هر قبله نما، مشک

این کیسۀ چرمی شده از نور لبالب

با مُشک در آمیخته جانش شده تا مشک

با لطف تو لبریز شد از عطر گل یاس

این شاعر دلسوختۀ تشنۀ احساس

پیوند عجیبی‌ست میان تو و مادر

ای نام درخشان تو هم قافیه با یاس

آنقدر تیر و نیزه آمد تا زمین خورد

آخر ستون خیمه هم حالا زمین خورد

مشکی کنار نخل‌ها افتاد از اسب

رود آن طرف خشکش زد و دریا زمین خورد

بر ابرهای حادثه همواره می‌رفت

بغض گلوگیری که سمت جاده می‌رفت

تا چکه چکه از عطش شد دامن آب

از دشت تا هر ناکجا آواره می‌رفت

بر پشتِ من نشسته طرح سیاه خنجر

بی‌شک تحمل آن سخت است بی‌برادر

خورشید تاب ماندن در کربلا ندارد

چون کوفیان شکستند آیینه‌های باور

به دریا می‌برد یک جرعه از اندوه جانش را

که قدری پر کند مشک و بنوشد شوکرانش را

و مشتی غیرت از دستش درون آب می‌ریزد

معطر می‌کند دریا از او طعم دهانش را

الا یا ایها الساقی ... عطش در خیمه باریده

بیاور جامی از کوثر که شط از شرم خشکیده

زمین پس می‌دهد خون را ببین سرهای مجنون را

که روی دست نیزاران سرخورشید تابیده