می‌شود هر روز اشکم در عزایت بیشتر

سوختم از روضه‌ات از‌های‌های ت بیشتر

می‌روم دنبالت‌ اما از حرم‌های شما

می‌رود تا کربلایت رد پایت بیشتر

در معرض گرما به تماشا بدنش را

حتی ز تنش برد کسی پیروهنش را

بر نی سر او جالس و بر تیره صحرا

کردند رها، از سر تحقیر تنش را

ساربان خواست که انگشتری‌ات را ببرد

دید بایست که انگشت تو را هم ببرد

سارقی خواست که غارت بکند پیرهنت

دست انداخت، گریبان تو را هم بدرد

شرم از شیون و از گریۀ ما کن، بس کن

پشت و رویش نکن اینقدر، حیا کن، بس کن

با وضو مادر من شانه به مویش می‌زد

موی سلطان مرا شمر رها کن، بس کن

کار را یکسره کرد و پا شد

دور شد از همگان، تنها شد

مقتل انگار پر از غوغا شد

سر پیراهن او دعوا شد

کشمکش بهر پیروهن نکنید

سر غارت بزن بزن نکنید

نیزه را داخل دهن نکنید

جسم او را اگر کفن نکنید

افتاده بود روی زمین و کفن نداشت

آن یوسف شهید به تن پیرهن نداشت

پیکر بدون سر به روی خاک مانده بود

سر روی نیزه بود و اثر از بدن نداشت

خیمه‌ها را یکی‌یکی گشتم

تا که امشب تو را نگاه کنم

تا دل سیر گریه‌ای بکنیم

تا دم صبح آه آه کنم

چقدر مزّۀ چایی‌ روضه‌ها خوب است

کنار لطف شما حال و روز ما خوب است

میان نافله وقتی قنوت می‌گیری

برای حال دل ما کمی دعا خوب است

بگیر بال مرا باز در هوای خودت

مرا ببر به کنارت، به کربلای خودت

من آشنای توام، خانه‌زاد مادرتان

نصیب در به درت کن شبی دعای خودت

قدم قدم ز حرم می‌شوی جدا، برگرد

بدون خواهر خود می‌روی کجا؟برگرد

به پای تو همه گیسوی من سفید شده

نزن به سینۀ من دست رد اخا، برگرد

نبریدم! پسر مادرم اینجا مانده

پنج تن یک تنه بر دامن زهرا مانده

هیچ کس نیست که بالای سرش گریه کند

مونس بی کسی من تک و تنها مانده