دوباره می‌رم یه گوشه بشینم تا که خلوتی کنم با دفترم

می‌خوام امشب فقط از حرم بگم نمی‌خوام یه ذره هم طفره برم

شد آسمان ز رفعت تو زیر خاک‌ها عشق تو شد ورای تمام ملاک‌ها

من از مقام نوکری تو کسی شدم! گرچه شدست نام من از بی پلاک‌ها

از نگاهت می‌شود فهمید حسی ناب را کرده پنهان در نگاه تو خدا مهتاب را

قبله‌ام طاق دو ابروی تو، یعنی سال‌هاست زیر دین خویش برده ابرویت محراب را

از شوق مرگ پیش تو، گلگون گریستم از رود‌ها بپرس که من چون گریستم

اول شدم شکفته ز ارسال نامه‌ات آخر ز شرمساری مضمون گریستم

محرم اومد و بازم دوباره خراب و مبتلای کربلاتم نشد باشم حرم توی محرم به جاش حالا میون روضه‌هاتم

بیاورید بساط عزا به نام حسین به گوش گریه رسیده صدای گام حسین

دم حسینیه نوکر دوباره دستش را به روی سینه گذارد به احترام حسین

چشمی که رزق اشک جاری را ببیند قطعاً بهشت رستگاری را ببیند

عمر شکوفه، از خودش تا میوۀ خوب باید که باران بهاری را ببیند

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من که می‌آمد صدای ناله‌های پنج تن از من

از آنجایی که وابسته است جان من به جان تو جدا کردند سر از تو، جدا کردند تن از من

میان معرکه هم زخم، هم جان باختن از تو میان خیمه‌ها هم سوختن، هم ساختن از من

سری به نیزه شد و آفتاب را گریاند نبی و فاطمه و بوتراب را گریاند

صدای مویۀ زلفش که دست باد افتاد چقدر حضرت ختمی مآب را گریاند

ما قدرت پرواز هم داریم هرچند پابند زمین هستیم پای پیاده عشق می‌چسبد چشم انتظار اربعین هستیم

دوباره سینۀ سوزان سراچۀ غم شد دوباره غم به دلم، ره گشود و همدم شد

چه شورشی و چه هنگامه و چه غوغایی‌ است؟ که هر که را نگرم در عزا و ماتم شد

ای قـد و قامت تـو چون رخ مهسای تو خوش چشم شهلای تو خوش، بوی دل آرای تو خوش زلف جان‌بخش تو خوش، ابروی زیبای تو خوش «ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوۀ شیرین شکر خای تو خوش»