از موج فتنه چشم جهان غیرت یم است وز تندباد حادثه پشت فلک خم است صبح امید چون شب تاریک مظلم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
«باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»
عشق تو فزون ز ممکنات است حسین
خون از عطشت دل فرات است حسین
در عرصۀ کربلا به راه معشوق
کاری کرده که عقل مات است، حسین
نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود
شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود
نخستین اتّفاق تلخ‌تر از تلخ در عالم
که پشت عرش را خم کرد یک ظهر محرّم بود
بنویس لب پُر تَرَک و دیدۀ خیس
بنویس: فرات ِ لعنتی؛ رودِ خسیس
بنویس که این قبر حسین بن علی ست
بنویس، ولی به " خط کوفی " ننویس ...
شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده‌ای
تا اذان مانده چرا در سجده‌گاه افتاده‌ای؟
سینه تنگ و عرصه تنگ و غربت تو می‌کشد
زیر دست و پای دشمن بی سپاه افتاده‌ای
به خدا خواست خدا کشته ببیند ما را گل سرخیم و دلش خواست بچیند ما را
آنچه دیدیم همه نور جمال ازلی است کربلا عاشق دیدار حسین بن علی است
ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم
گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم
دنیا اگر از یزید لبریز شود
ما پشت به سالار شهیدان نکنیم
آن روز را مرور زمان باورش نشد
حتی یقین نه بلکه گمان باورش نشد
«قرآن به روی نیزۀ اعدا طلوع کرد»
تاجی به سر گذاشت سنان باورش نشد
هر چند که در راه خدا می‌میرد
هر یار به علتی جدا می‌میرد
یک عده برای دین و یک عده حسین
عباس برای بچه‌ها می‌میرد
باز این چه شورش است؟ مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
آتش به کام و زلف پریشان و سرخ روی
این آفتاب از افقی دیگر آمده
ای شمر لعین، زیر پایت ماه است
ریحانۀ حضرت رسول الله است
از سینه‌اش آن پای نجس را بردار
این پرچم لااله الاالله است
خورشید آن روز، آن جا، در آن شب ستان چه می‌کرد؟
آیینه در آن هیاهو در آن بیابان چه می‌کرد؟
آتش که شیطان محض است در خیمه‌ها چنگ انداخت
با دامنی شعله‌ور آه، بانوی باران چه می‌کرد؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
