ببین که طایر طبعم مرا کجا آورد

به مکتب ادب و عشق ـ‌کربلاـ آورد

ز خیمه‌ای که عیان شد، رُخ نبی منظر

فتاده شمس به تمجید و مه حیا آورد

از خیمه، شاه‌زاده چو آهنگ راه کرد

شاه از قفای او به تحیّر، نگاه کرد

اندر میان خویش و گروه مخالفان

سلطان دین، خدای جهان را گواه کرد

گفتا بدین گروه، فرستادم این غلام

کش هر که دید، یاد رسولِ اله کرد

چون اذن جنگ، اکبر فرخنده‌جان گرفت

آتش به‌ خرمن همه پیر و جوان گرفت

جان عزیز شاه جهان را به‌ لب رسانْد

دهر، آن جهانِ جان چو ز جانِ جهان گرفت

اندر آن دَم که علی، جانب میدان می‌رفت

گویی از جسمِ حسین بن علی، جان می‌رفت

ریخت یعقوب‌صفت، اشک ز چشمان حسین

دید چون یوسف او، جانب ‌گرگان می‌رفت

داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت

جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟

تا آن دم آخر که بریدند سرش را

او دیده‌ی حسرت به ‌سوی جسم پسر داشت

در رزم‌گاه عشق، نه فرق پسر شکست

گویی درست، شیشۀ عمر پدر شکست

پُشتی که جز مقابل یکتا، دوتا نشد

پشت حسین بود و ز داغ پسر شکست

گیسوی حادثه از غصّه سپید است، اینجا

آنکه باید پی او گشت، امید است، اینجا

مژده‌ها بیم شد و خیل بشارت، اِنذار

آن همه وعده که دادند، وعید است، اینجا

نهال عمر منا! شاخ و برگ و بارت کو؟

گل خزان‌زده‌ام! جلوۀ بهارت کو؟

گرفته دل به هوای نوای دلکش تو

نی حزین من! آن ناله‌های زارت کو؟

ای از تَبار آینه‌ها، گَرد کوی تو!

وی آبِ روی کوثر و تَسنیم، جوی تو!

کار بزرگ کرده ز بس دست کوچکت

شد دست‌ها دراز ز هر سو، به سوی تو

سلام ما به حسین و علیّ اصغر او!

امیر عشق که گهواره بود، سنگر او

رضیع و داده خدایش، نشانِ سربازی

صغیر و بر همه پیدا، مقام اکبر او

ز ابر خیمه اگر ماهِ روی باب ببینم

به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم

بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم

چو ذرّه، خویش در آغوش آفتاب ببینم

نسیم عشق وزان شد به گاهوارۀ عشق

رسید نوبت یاری به شیر‌خوارۀ عشق

ز شیر‌خواره شد، آوای عاشقانه بلند

که‌ ای پدر! نظری کن به گاهوارۀ عشق