چو رأس پاک تو را روی نی نظاره کنم
دوباره یاد از آن جسم پاره‌پاره کنم
در این عبور پُر از اضطراب، کو فرصت؟
که بهر اهل حریم تو، فکر چاره کنم
ای هم‌سفر! که با سر پاکت سفر کنم
خون گریم و بر این سر خونین، نظر کنم
قرآن ناطقم! به سرم سایه کرده‌ای
تا در پناه سایه‌ی قرآن، سفر کنم
تا مصحف جمال تو گردیده منظرم
آیات حُسن توست به هر جا که بنْگرم
جز آن که بینم از جلواتت به هر نگاه
سود از سواد دیده‌ی خونین نمی‌بَرم
هلال من! کجا بودی؟ بیا دور و بَرَت گردم
مقیم آستانت باشم و خاک درت گردم
دو چشمم، چشمه‌ی آب است و سقّای تو در خواب است
اگر رخصت دهی با اشک خود، آب‌آورت گردم
ورد زبان من که برادر برادر است
صد بار اگر اعاده کنم نا‌مکرّر است
آن جسم توست یا که بلای مجسّم است؟
وین جان من وَ یا غم و درد مصوّر است؟
زینب نمود سوی شهیدان، نظاره‌ای
وز دودِ آه، زد به عوالم، شراره‌ای
بر پیکرِ شریفِ برادر، خطاب کرد
کآخر دمی به خواهر بی‌کس، نظاره‌ای
سکینه گفت: پدر جان! سرت ز تن که بریده؟
به خاک و خون، تن صد چاک و بی‌سرت که کشیده؟
کدام ظالمی از راه کینه کرد یتیمم؟
که زیر بار غمت، قدّ دختر تو خمیده
زینب چو دید پیکری اندر میان خون
چون آسمان و زخم تن از انجمش، فزون
بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند
پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون
مادر! بیا به حال حسینت، نظاره کن
یک دم نظر بر این بدن پاره‌پاره کن
زخم تنش اگر چه بُوَد بی‌حساب لیک
با چشم دل، نگاه بر این ماه‌پاره کن
مرهم به زخمِ دل به جز از سوزِ آه نیست
روزی چو روزگار من از غم، سیاه نیست
خواهم که سیر بینمت، آن گه سفر روم
باید چه چاره کرد؟ که تاب نگاه نیست
ای پاره‌پاره پیکر قرآن! سرت کجاست؟
آه! ای سر بریده! بگو پیکرت کجاست
فریاد «وا عطش عطشا» رفته تا کجا
سقّای کودکان تو، آب‌آورت کجاست؟
«از بس که غم به سینه‌ی من، بسته راه را
دیگر مجالِ آمد و شد نیست، آه را»[i]
از دودِ آهِ من شده تاریک، روی ماه
خورشید هم گرفته و گم کرده راه را
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
