ز درد دل بگویم یا غم دلدار یا هر دو؟

ز جور خصم نالم یا فراق یار یا هر دو؟

به خون دل نمی‌دانم ز دامن گَرد غم شویم؟

برادر! یا به اشک دیده‌ی خون‌بار یا هر دو؟

داد آسمان به بادِ ستم، خانمان من

تا از کدام بادیه پرسی، نشانِ من

دور از تو، از تطاول گلچین روزگار

شد آشیانِ زاغ و زغن، گلستانِ من

کربلا باقی ا‌ست، باید خیمه‌ای بر پا کنم

پرچمِ افتاده را از خاک و خون، بالا کنم

ماهتابم، کهکشانی از ستاره در پی‌َام

می‌روم تا چون قیامت، شام را رسوا کنم

آنان که نشستند به بیت العبّاس

پیمان به تو بستند به بیت العبّاس

دل‌سوختگان سوز داغت عبّاس!

مهمان تو هستند به بیت العبّاس

یک‌بار دگر به محضرت آمده‌ام

تا بوسه بریزم به درت آمده‌ام

عبّاس چو در عدد بُوَد باب حسین

از باب حسین در برت آمده‌ام

اى سر که بُوَد بار غمت بر دوشم!

 زود است که داغ تو کند گل‌پوشم

بر خطبه‌ی من تو گوش کردى اکنون

 قرآن تو بخوان که من سراپا گوشم

بر بذر غمی که کاشتم می‌گریم

 چون چاره دگر نداشتم می‌گریم

بر گریه‌ی من اگر چه دشمن خندد

 بر سینه سرت گذاشتم می‌گریم

یا واهب العطایا! آمد وهب به سویت

 تا آبرو بگیرم از فیض آبرویت

یا دافع البلایا! افتاده در بلایم

 یا مُطلق الاُساری! گشتم اسیر مویت

از این وجود که من زنده باشم و تو نباشی

دگر چه سود که من زنده باشم و تو نباشی؟

کشم به هر نفسی آه و جای آه برآید

ز سینه دود که من زنده باشم و تو نباشی

سینه پُر داغ و پیکرم پُر درد

یک نفر مرد و این همه نامرد

زینبا! سوی خیمه‌ها برگرد

خواهرم! اِرجِعی الی الفُسطاط

ای چاره ساز خلق که بی‌چاره‌ی توام!

یک اربعین گذشت که آواره‌ی توام

با اشک دانه دانه و با قلب چاک چاک

زوّار قبر پیکر صد پاره‌ی توام

آورده‌ام به کوی تو جان دوباره را

جانی که دیده است غم بی‌شماره را

برخیز یا حسین! که زوّار خسته‌ات

بهر زیارت آمده دارالزّیاره را