من الغریب نوشتی إلی الحبیب سلامی

حبیب رفت به میدان، چه رفتنی! چه قیامی!

سحر نسیم گذشت از سر مزار شهیدان

هنوز در پی بویی که می‌رسد به مشامی

حسین آیینه دار جمال توحید است

حسین جلوه نمای جلال توحید است

حسین منحصرا واصل الی الحق است

حسین مظهر تام کمال توحید است

آنچنان که بارش باران نم نم دیدنی است

چشم خیس گریه کن های شماهم دیدنی است

هم نزول حضرت جبریل سوی روضه‌ها

هم گدایی کردن امثال حاتم دیدنی است

من پیک عشق هستم و نامه بر حسین

اول فدایی حرم خواهر حسین

لب تشنه‌ام ولی نزنم لب به آب‌ها

سیراب می‌شوم فقط از ساغر حسین

عجیب هیئت تو بوی کربلا دارد

چقدر حال و هوای حرم صفا دارد

میان روضۀ تو بوی سیب می‌آید

و بعد، رایحۀ قتلگاه را دارد

همرهان بار گشایید که مقصد اینجاست

به خدا قتلگه آل محمد اینجاست

کربلایی که شنیدید ز جدم، همه دم

خود گواه است، که غمخانۀ احمد اینجاست

اخرج الی العراق، که هرگز قرار نیست اینجا کنار حادثه غم پروری کنم

اخرج الی العراق، قرار است با سرم تا سال‌های سال فقط سروری کنم

اخرج الی العراق، به من وحی می‌شود، مبعوث این رسالت بی انتها منم

اعجاز من سری است که قرآن می‌آورد باید به نیزه باشم و پیغمبری کنم

در سینه، نیتم همه‌اش نذر تو حسین

حال عبادتم همه‌اش نذر تو حسین

خرده فروش نیستم و عمده می‌دهم

یکجا محبتم همه اش نذر تو حسین

من از قبیلۀ دردی کشان پر دردم

که در هوای نگاه نگار می‌گردم

دوباره دست نیاز و دوباره چشم امید

به سوی خانۀ طفل سه ساله آوردم

ما از ازل اسیر پریشانی توییم

دنبال دیدن رخ نورانی توییم

ما ورشکسته‌ایم نگاهی، ترحّمی

محتاج یک عطای سلیمانی توییم

به سوی ما اگر از سویتان نگاهی هست

برای گریۀ مان حال روبراهی هست

تنت به ناز طبیبان نیازمند و مباد

تو گریه می‌کنی آنقدر که نگاهی هست

به آه، دود دلش را به آسمان می‌داد

به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌داد

شنید کرببلا، چشم او سیاهی رفت

فقط به این تن بی جان، حسین جان می‌داد