بر سر سینه‌ی غمبار غروبش می‌رفت

تا گودی گلزار غروبش می‌رفت

هر بار به دیدار طلوع آمده بود

این بار به دیدار غروبش می‌رفت

در این دل شکسته به غیر از شراره نیست

همراه من به جز جگر پاره‌پاره نیست

می‌ریزد از دو چشم‌ترم، اشک بی‌‌کسی

دیگر به آسمان دلم، یک ستاره نیست

فلک! در کربلا، آل علی را میهمان کردی

مهیّا آب و نان بایست، شمشیر و سنان کردی

حریم مصطفی را از حرم، در کربلا خواندی

هلاک از تشنه‌کامی بر لب آب روان کردی

ای یک جهان برادر! وی نور هر دو دیده!

چون حال زار خواهر، چشم فلک ندیده

بی‌‌محمل و عماری، بی‌‌آشنا و یاری

سرگَرد هر دیاری، خاتون داغ‌دیده

دل سوزان بُوَد امروز، گواه من و تو

کز ازل داشت بلا، چشم به راه من و تو

من به تو دوخته‌ام دیده، تو بر من از نی

یک جهان راز نهفته به نگاه من و تو

حال اطفال خود، ای پیش‌رو قافله! بین

گردن سلسله‌ای، بسته به یک سلسله بین

به ‌سر خار مغیلان، به ره شام بلا

دل‌شکسته همه را پای پُر از آبله بین

نوری که در لطافت، از سایه، تن به تابَش

کوکب فکنْد عریان، پیکر در آفتابش

در پهنه بعد کشتن، بر نی پس از بریدن

سر رفت بر سپهرش، تن سود بر ترابش

کربلا را می‌سرود این بار، روی نیزه‌ها

با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها

نینوایی شعر او از نای هفتاد و دو نی

مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ها

تا به روی نیزه، جانا! منزل و مأوا گرفتی

در کف غارت‌گرانی، طاقت از دل‌ها گرفتی

دامن و آغوش ما بگْذاشتی خالیّ و رفتی

جا درون مطبخ خولیّ بی‌پروا گرفتی

ای سر دور از بدن! روزی تو سامان داشتی

جا به دوش مصطفی با لعل خندان داشتی

خضر را رهبر تو بودی، جانب «عینُ الحَیات»

خود چرا در وقت مردن، کام عطشان داشتی؟

همراه کاروانی و همراه نیستی

گاهی مقابل منی و گاه نیستی

با تو تمام روز، شریک غمت شدم

همراه من در این شب جان‌کاه نیستی؟

از فرط غم، برای منِ تنگْ حوصله

یارای آن نمانده که بتْوان کنم گله

از هم اساس عالم امکان چرا نریخت؟

روزی که شد به نیزه سر میر قافله