به آه، دود دلش را به آسمان می‌داد

به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌داد

شنید کرببلا، چشم او سیاهی رفت

فقط به این تن بی جان، حسین جان می‌داد

از دشت غــروب، های و هو می‌آید

شـب، مضطرب و پریش مو می‌آید

از مجلس ختم جان گداز خورشید

مهتاب، پریده رنگ و رو می‌آید

سر، بر فراز نیزه و گیسو، به جنگ باد

تن، شرحه شرحه بر لب گودال خون چکاد

با یک کرشمه صید دو صد جبرئیل کرد

سیمرغ قاف، جلوۀ آیینۀ جهاد

نینوا را سوزاند

ناله‌ام عاقبت این بیتِ عزا را سوزاند

به عبا پیچیدم

می‌کشم آه، همین آه عبا را سوزاند

منم که عالم هستی گدای کوی من است

منم که کعبه دمادم به طوف روی من است

منم که کوثر و زمزم نمی ز جوی من است

منم که باغ جنان مست عطر و بوی من است

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد

منم همان که ز غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبت سی سال گریۀ من بود

پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

آندم که غصه‌های اسیری شروع شد

بهر جوان قافله پیری شروع شد

من یادگار نحن الاسرای نهضتم

من وارث مقطع الاعضای نهضتم

داشتم انتظار از نیزه

انتظار شکار از نیزه

تا که زینب برای پیکر تو

ساخت سنگ مزار از نیزه

در وسعت شب سپیده‌‌ای آه کشید

خورشید به خون تپیـده‌ای آه کشید

آن لحظه که زینب به اسارت می‌رفت

بـر نیـزه ســر بریـده‌ای آه کشید

باور نمی‌کنم سر بازار بردنت

نامحرمان به مجلس اغیار بردنت

از سینۀ حسین، تو را چکمه‌ای گرفت

از کربلا به کوفه، به اجبار بردنت

عمه جان، پای من و حال شما دیدنی است

دل خون، پای برهنه، چه سفر کردنی است؟

عمه جان، موی من و روی شما سوخت، ببین

کعب نی پیرهنم را به تنم دوخت، ببین

بر خاک کربلاست اگر پیکر حسین

امشب رسیده است به کوفه سرحسین

ای آسمان بنال که از ظلم کوفیان

خاکستر تنور شده بستر حسین