قنوتت: روی دستت اصغرت را ...
رکوعت: خم شدی تا اکبرت را ...
نهادی صورتت را بر روی خاک
بمیرم سجده‌های آخرت را ...
آن روز را مرور زمان باورش نشد
حتی یقین نه بلکه گمان باورش نشد
«قرآن به روی نیزۀ اعدا طلوع کرد»
تاجی به سر گذاشت سنان باورش نشد
باز این چه شورش است؟ مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
آتش به کام و زلف پریشان و سرخ روی
این آفتاب از افقی دیگر آمده
فراز منبر دستت، کلیم خواهم شد
زبان بگیر که من هم دونیم خواهم شد
به گیسوان رقیه قسم که پشت سرت
نمازخوان اذان نسیم خواهم شد
چشم تو از بس که گریه کرد نظر شد
عالم بالا ز گریۀ تو خبر شد
صیغۀ عقد اخوّتت به که خواندند؟
عمر تو مثل مسیح، صرف سفر شد
این سواران کیستند؟ انگار سر می‌آورند از بیابان بلا گویا خبر می آورند این گلوی کوچک انگاری که راه شیری است این سواران، کهکشان با خود مگر می‌آورند؟
چون دلت از قفل جان زبانه برآرد
روح لطیف ترا ز خانه برآرد
طفلک معصوم من مسوز دلم را
آه تو از آتشم زبانه برآرد
آن شب که آســـمان خدا بی ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
ســـهم کبوتران حـــرم، از حـــرامیان
بال شکسته، زخم فزون از شماره بود
انالحق بر لبت، شش ماهه منصور
سرت در باد رقصان، چشم بد دور!
شهادت با چنان شور و شکوهش
تو را می جست، از گهواره تا گور
دیدن شش ماهه که هوار ندارد
طفلک من با شما که کار ندارد
بی زره آوردمش که آب بنوشد
اصغر من قصد کارزار ندارد
آسمان تشنه، اشک‌ها جاری
چشم‌ها شور و زخم‌ها کاری
در میان دو رود سرگردان
ماهی تشنه در بغل داری
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
