هزاران تیر برتن تا پرآمد

هزاران تیر بود و مادر آمد

مگر کم بود حجم تیر این سو

که غلطیدی و از آن سو در آمد

گریه‌ها حلقه شده پا به رکابش کردند

کِل کشان اهل حرم مرد ربابش کردند

بی زره آمده از بس که شجاعت دارد

کس حریفش نشد و زود جوابش کردند

آن جنگجو هنوز

گویا بلد نبود

برپا بایستد

بر روی دست‌های پدر آمد

آن جنگجو هنوز

صحبت بلد نبود

پس با زبان گریه رجز سر داد

آن جنگجو هنوز

آن‌قدر بچه بود

خاک هم او را جوابش کرده بود

تاک زیرا انتخابش کرده بود

مشک چشمش داد می‌زد از عطش

اشک هم گویا جوابش کرده بود

تن به تن

جنگ منصفانه است

تن به تیر

جنگ کودکانه است

حرمله

جنگ غیرمنصفانه‌ای شروع کرد

شیرخوارۀ حسین

قهرمان جنگ کودکانه شد

چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت

وز نازکی، تنی به صفای حباب داشت

چون سوره‌های کوچک قرآن ظریف بود

هرچند او فضیلتِ امّ الکتاب داشت

چون ساقه­‌های تازۀ ریواس، ترد بود

از تشنگی اگرچه بسی التهاب داشت

گرفتم این که به صبح آفتاب برگردد

علی چگونه به چنگ رباب برگردد

حکایتی است که از شیرخوار ما سر زد

کسی سپید بیاید خضاب برگردد

ظهر است و خون در دشت، گُل می­‌پرورانَد

ظهر است و «فردا» ریشه در خون می‌دواند

آن‌قدر غم در دشت جولان می‌دهد تا

شش­ماهه‌ها را هم به میدان می‌کشاند

ای کودک شش‌ماهۀ گهواره نشینم

نیلوفر دردانۀ فردوس برینم

تو ماهی لب‌تشنۀ دریای فراتی

لب باز کن از حنجره‌ات بوسه بچینم

وقتش رسیده است که پر در بیاوری

از راز خندۀ همه سر در بیاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک

اشکی ز چشم چند نفر در بیاوری

خون شیرخواره حسین

بر زمین نریخت

گاهی بیشتر از زمین است

                             جاذبۀ آسمان!

ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟

باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند

ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟

در فراوانی این فصل تو را کم داریم

ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟

نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله