که گفته بال کبوتر اضافه آمده است

فقط ز جسم تو یک سر اضافه آمده است

برای کشتن تو چون که چون پیامبری

کمان به دست دو لشگر اضافه آمده است

گلویت را ببوسم نازدانه

به لحنی تازه سر دادی ترانه

در این قابِ غمین، چشم‌ات چه زیباست!

دریغا! عمر گُل کوتاهِ کوتاست

تأسیس کربلا نه فقط بهر ماتم است

دانش‌سرای مکتب اولاد آدم است

از خیمه‌گاه سوخته تا ساحل فرات

تعلیم‌گاه رهبر خلق دو عالم است

غمگین من بخند برای خدا بخند

من هم دلم گرفته، عزیزم بیا بخند

گل خنده می­‌کند، تو چرا اخم می­‌کنی؟

دست‌ودل مرا پر گلزخم می­‌کنی

زینب...نه ببین! دوباره مادر با اوست

عباس...نه، آیینۀ حیدر با اوست

اکبر...نه، بخوان در اشک خاموش حسین

تکرار جوانی پیمبر با اوست

غروب تو زود بود

طلوع نابهنگام

سپیدی محض! پاکی سرشار!

دیدنت در همۀ راه معما شده است

تو کجا نیزه کجا وای چه با ما شده است؟

دیدنت سخت ولی سخت‌تر از آن این است

باز هم حرمله سرگرم تماشا شده است

یا بن خیر النساء خداحافظ

در پناهِ خدا، خداحافظ

تو هنوزم مرا نبوسیدی پدر تشنه‌ها خداحافظ

پرواز قصه بود فقط، پر اگر نبود

شوق رسیدنِ به فراتر اگر نبود

جمعی دخیل بسته به درهای رحمتت

اوجی نبود، حلقۀ این در اگر نبود

آیینه‌دار قافلۀ بی‌قراری‌ام آیینه‌ام شکسته و گرد و غباری‌ام

بی‌چاره می‌کنم همۀ شهر شام را از ناله‌ها و گریۀ شب‌زنده‌داری‌ام

حال ما خوب است وقتى چشم ما براین دراست

بى کریمان بدتر است و با کریمان بهتر است

برنمی‌گردد دگر این شب نشینی‌هاى ما

قبر مادر پیش رو وعمر ما پشت سر است

بابا برایم روزها گرما ضرر دارد

شب هم که شد بر زخم ِ من سرما ضرر دارد

دنیای من بعد از غروبِ تو برایِ من

یک لحظه هم ماندن در این دنیا ضرر دارد