چه عطری! شمیم بر و روی عون است

نسیمی ز جنات گیسوی عون است

ندانم خدایا! چه حالی است با من

شهید من آمد، خموشم چرا من؟

آئینۀ حیا و شهامت، وقار و مهر

خورشید مهربانی و روحِ جهان سپهر

محبوب درد و اصل، دو گوهر، دو قلب پاک

یک روح پر طراوت و یک جان تابناک

بانوی صبر ای گهر عشق را امین

عاشق‌ترین نگاه اهورایی زمین

ای در طواف سایۀ چشم تو آفتاب

از خرمن شکوه تو احساس خوشه‌چین

به دست‌هایمان نگاه نکن

که خالی‌تر از خیال کودکانی‌ست

ای آسمان چشم تو از انتظار تر

دل خون‌تر از اناری و چشمت انارتر

هی ابر می‌شوی و نگاهت به راه ماه

باران رسیده بغض تو را بی‌قرارتر

مهرت از صبح ازل در دل ما افتاده

رحمت و خیر و صفا حاصل ما افتاده

قطره‌ای از دلت ای پادشه کرببلا

در همان صبح ازل بر گل ما افتاده

با فراسو می‌سپُرَد چشم نگرانش را

که ببیند در وسطِ میدان پسرانش را

دل بی‌تابش نفسی در سینه نمی‌گنجد

خودِ او هم می‌شنود حتّی ضربانش را

نقش یک خاطرۀ سرخُ تو دفتر می‌کشی

طرحی از حماسۀ عشق دو دلبر می‌کشی

نقش صبر و خاطرات یک فرشتۀ نجیب

رو دلِ کویری و موج شن‌آور می‌کشی

ماه شب را کمی نقره‌ای کرد، باد پیچید در خیزران‌ها

زوزۀ گرگ‌های گرسنه، محو شد در صدای شبان‌ها

ماه سرنیزه‌ها را جلی کرد، ماه شمشیر را صیقلی کرد

این طرف غرق در خواب غفلت، دست در دست تیر و کمان‌ها

نهراسید که من بعد شما شب باشم

قصد دارم که در این قافله کوکب باشم

با دو بالی که شمائید گمانم بشود

بپرم تا لب گودال ... مقرّب باشم

سر زد از دور دست عالم ذر

برقی از غیرت و غرور سحر

پنجه در پنجه، شب شکاری کرد

آبشار پگاه جاری کرد

دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم

رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم

به شوق اوج گرفتن ستاره آمده‌ایم

که خاکبوس قدم‌های آسمان باشیم