آغاز می‌کنم سخنم را به نام ماه

دم می‌زنم دوباره ز لطف مدام ماه

سر می‌زنم به دور سرایش تمام سال

شعبان که می‌شود به خدا در تمام ماه

درون سینه دارد جا ابالفضل

حضور عشق در دل‌ها ابالفضل

عجب گفتند  «یکفی بالاشاره»

در این دنیا و آن دنیا ابالفضل

او با تـو که تمرین منظم می‌کرد

تصویر جوانی‌اش مجسم می‌کرد

اما عجبا که ذوالفقار حیدر

در پیش غضب‌های تـو سر خـم می‌کرد

یک سال و نیم از ماجرای کربلا گفتی

هر بار جان آمد به لب‌­های تو تا گفتی

در عهد اسماعیل، خنجرها نبریدند

اما تو از «ذبحٍ عظیم» نینوا گفتی

از میخکوبِ استخوان‌ها روی ریگ داغ

از نعل‌­های خون­چکانِ اسب‌­ها گفتی

دوباره سرم در هوای شماست

تمام دلم سرسرای شماست

به سوی خدا رفتم و دیده‌ام

فقط رد پا، رد پای شماست

خدا هم فقط از شما گفته است

گمانم خدا هم خدای شماست

یک کوزۀ بی آب، از دریا چه می‌داند

یک مشت خاک، از غربت صحرا چه می‌داند

یک سائل بیچاره از آقا چه می‌داند

از چهارده خورشید عقل ما چه می‌داند

نوۀ  دختری و عشق پیمبر بودن

دختر دومی حضرت حیدر بودن

صدق الله العلی نام پدر بود و چنین

آیۀ چارمی سورۀ کوثر بودن

مور را رخصت تمجید سلیمان‌ها نیست

پیشگاه کرمت عرصۀ جولان‌ها نیست

از کرامات فراوان تو خوبان ماتند

این همه حسن در اندیشۀ انسان‌ها نیست

نگاه آسیه‌ها محو درقداست اوست

حیا، ادب شدۀ مکتب نجابت اوست

به شأن و رتبۀ او غبطه می‌خورد مریم

دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست

عاشقان را غم سر نیست که سر ناچیزست داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیزست تیر این راه بر آیینه نشستن دارد سینه تا هست و دلی هست سپر ناچیزست

ای نامۀ سربه مهر مکتوم ای مادر صبر، ام کلثوم!

ای میوۀ بوستان احمد ای حاصل وصلت دو معصوم

ابالفضلش چنان باشد که این زن اینچنین باشد

فقط عباس او کافی ست تا ام‌البنین باشد

همانطوری که تنها فاطمه گشته حسین‌آور

فقط این زن توانسته ابالفضل آفرین باشد