مهر فراغ بر جگرم خورد بی حسین زخم خزان به برگ و برم خورد بی حسین

می‌خواستم نسوزم ازین شعله‌ها ولی آتش به روی بال و پرم خورد بی حسین

سوختم، برخاست باز از دل نوایی سوخته

چیست این دل؟ شعله‌ای از خیمه‌هایی سوخته

چیست این دل؟ یک نی خاموش خاکستر شده

که حکایت می‌کند از نینوایی سوخته

زیر نور کمی از ماه، بدن‌ها پاره

خیمه‌ها سوخته، جمعی ز حرم آواره

آن طرف‌تر تن هجده گل زهرا بی سر

این طرف مقنعه و چادر و چندین معجر

جنگ که شد تن به تن، حساب ندارد

پارگی پیرهن حساب ندارد

وای که زخمش به تن حساب ندارد

غربت این بی کفن حساب ندارد

آندم که غصه‌های اسیری شروع شد

بهر جوان قافله پیری شروع شد

من یادگار نحن الاسرای نهضتم

من وارث مقطع الاعضای نهضتم

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد

بعد از شما به سایۀ ما تیر می‌‌زدند

زخم زبان به بغض گلوگیر می‌‌زدند

پیشانی تمامی‌‌شان داغ سجده داشت

آنان که خیمه گاه مرا تیر می‌‌زدند

سرش به نیزه، به گل‌های چیده می‌ماند

 به فجر از افق خون دمیده می‌ماند

یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا  

به نخل سبز ز ماتم تکیده می‌ماند

اینجا بمان دختر، تنت آتش نگیرد  

گل‌های سرخ دامنت آتش نگیرد

صحرا برای بازی‌ات، جایی ندارد  

در این بیابان، خرمنت آتش نگیرد

دشت‌ها در آتش تب، بی‌ امان می‌سوختند  

کوه‌ها آتشفشان آتشفشان می‌سوختند

خیمه‌های مشتعل، گیسوپریش و شعله‌ور  

در حریص ضجه‌های کودکان می‌سوختند

بادها خنجر به دست از چار سو می‌آمدند  

لاله‌ها از شش جهت تا استخوان می‌سوختند

سرخ غروب بود و حریق خیام بود

آغازِ زنگ قافله در راه شام بود

سُرخ غروب بود و شهیدان و هُرم خاک

روزِ نبرد نور و سیاهی تمام بود

خیام آشنا، از آتش بیگانه می‌سوزد

کبوتر‌های بی‌بال حرم را لانه می‌سوزد

چه غوغایی است در این دشت ماتم‌زا؟ نمی‌دانم

که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می‌سوزد