چنگ می‌زد بغض غربت، بر گلوی خیمه‌ها

شطّی از خون بود جاری، روبه‌روی خیمه‌ها

گردبادی بود پیدا، در کنار قتلگاه

ذوالجناح آسیمه‌سر می‌تاخت، سوی خیمه‌ها

گیسوی خورشید می‌لغزید، روی خیمه‌ها

خون و آتش می‌تراوید از سبوی خیمه‌ها

آب، پای تپّه‌ها می‌شُست، زخم دشت را

از شرار تشنگی، پُر بود جوی خیمه‌ها

گفت راوی که در سپاه یزید

دل بدتر ز خاره هم دیدم

غارت مال دیده بودم من

غارت گوشواره هم دیدم

«زاغ چون شرم ندارد که نهد پا بر گُل

بلبلان را سزد ار دامن خارى گیرند»

زین میان، اى پسر سعد! بدین قوم تو گوى

تا از این غرقه به خون گشته، کنارى گیرند

راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها

ای دل زخمی! خدا داغت دهد

                        خوشۀ سرخی در این باغت دهد

بشْنو این نی‌ناله را از نیشتر

                        هر که زخمش بیش، دردش بیش‌تر

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند

دشت پُر بود آن شب از دل‌واپسی

                        اشک بود و آه بود و بی‌کسی

در میان خیمه‌های سوخته

                        دختری با دست و پای سوخته

آه! اندر کربلا، ای دوستان!

                        شد بهار دین مبدّل بر خزان

گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب

                        سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب

حریق اشک

در آهِ خیمه‌های پریشان،

برای گریه دلم یک اشاره می‌خواهد

نگاه، رخصت اشکی دوباره می‌خواهد

میان دشت عطش خیمه‌های در آتش

کسی که رفت دلی پر شراره می‌خواهد

باد سمت شعله می‌­لنگید و وامی‌ماند

شعله می‌­مویید و چادر را نمی­‌گیراند

خاطرات سبز، از صحرا رها می­‌شد

وز زمین خون‌گرفته، روی می‌­گرداند