سوار بی‌شکیب من چه قدر خسته می‌رود
کجاست دست‌های من که دست‌بسته می‌رود
و خیمه‌های سوخته قدم قدم، نفس نفس
سفینه النجاه من دکل شکسته می‌رود
غم می‌دود در حنجری آتش گرفته
اینجا صدای خواهری آتش گرفته
اینجا کبوتر بچّه‌ها را یک کبوتر
پیچیده در بال و پری آتش گرفته
شبی که نام تو در باور زمین گل کرد کسی نگفت «چرا زخم ما چنین گل کرد؟» دوبارۀ مزرعه کربلا شکوفا شد دوباره پینۀ دستان خوشه‌چین گل کرد ببین چگونه زنی شیون از دلش جوشید ببین چگونه ترک‌های زخم دین گل کرد
بعد یک اربعین رسید از راه غم به قلبی صبور می‌آید
قتلگه را دوباره می‌بیند آنکه از راه دور می‌آید
اشکی نشست بر سر دامان لحظه‌ها
آتش گرفت و سوخت غزلخوان لحظه‌ها
می‌سوخت آن خیام به غم ماندۀ زمین
در های های دیدۀ ویران لحظه‌ها
مانده بودم، غیرت حیدر به فریادم رسید در وداعی تلخ، پیغمبر به فریادم رسید
طاقتم را خواهش اکبر، در آن ظهر عطش برده بود از دست، انگشتر به فریادم رسید
وقتی که عشق در دل طوفان غروب کرد خورشید درهجوم زمستان غروب کرد
در خود شکست وسعت لبریز آسمان در ابرهای یخ زده باران غروب کرد
نفس از سینه به طرز دگری می‌آید
هر دمم تازه‌تر از تازه‌تری می‌آید
بیدلی می‌طلبد عشق حقیقی ور نه
دعوی عشق ز هر بی جگری می‌آید
کیست این؟ آوای کوهستانی داوود با او
هرم صدها دشت با او، لطف صدها رود با او
هرکه را گم کرده‌ای ای عشق در او جستجو کن
شمس با او، قیس با او، نوح با او، هود با او
کم کم غروب واقعه از راه می‌رسید یک زن میان دشت سراسیمه می‌دوید
این خیمه‌ها نبود که آتش گرفته بود آتش میان سینۀ او شعله می‌کشید
خونی چکید و حنجرۀ خاک جان گرفت
بغضی شکست و دامن هفت‌آسمان گرفت
آبی که دستبوس عطش بود، شعله زد
آتش، سراغ خیمۀ رنگین‌کمان گرفت
سرگشته بانوان وسط آتش خیام چون در میان آب، نقوش ستارهها
اطفال خردسال، ز اطراف خیمه‌ها هر سو دوان چو از دل آتش، شرارهها
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
