زنجیرها، به پای تو پروانه می‌شدند  

شن بادها، عبور تو را شانه می‌شدند

شمشیرها به زخم تو بودند آشنا  

با خانۀ غلاف که بیگانه می‌شدند

یک کاروان شعله‌ور آورده بود سر  

آتشفشانی از سفر آورده بود سر

در آسمان واقعه، از مشرق طلوع  

هفتاد و دو ستاره برآورده بود سر

باد خیلی بد است... می‌خواهد، پنجه در گیسویت فرو ببرد  

چادرت را بیفکند از سر، از رخت رنگ آبرو ببرد

دخترم! وای اگر صدایت را... بانگ مجروح گریه‌هایت را...  

باد بر دوش نیزه بگذارد، سمت خاکستر عمو ببرد

دشت‌ها در آتش تب، بی‌ امان می‌سوختند  

کوه‌ها آتشفشان آتشفشان می‌سوختند

خیمه‌های مشتعل، گیسوپریش و شعله‌ور  

در حریص ضجه‌های کودکان می‌سوختند

بادها خنجر به دست از چار سو می‌آمدند  

لاله‌ها از شش جهت تا استخوان می‌سوختند

خورشید می‌دمید و باور نداشتند  

از خواب مرگ عاطفه، سر بر نداشتند

هرگز کسی نگفت که شمشادهای باغ  

کی قد کشیده‌اند اگر سر نداشتند؟

از کسی دم زده و... باز دمی ‌داشته که

بر رخش زردی پاییز غمی ‌داشته که

نگران بوده! سرش سمت کسی چرخیده

دل شرمندۀ اهل حرمی ‌داشته که

هر که را نیست سر دادن سر، برگردد

زانکه خورشید در این معرکه بی سر گردد

دست او مثل اباالفضل می‌افتد بر خاک

با حسین ابن علی، هر که برادر گردد

مادرم! ته کشید پیمانه! عمر آمد به سر، چه خواهی کرد  

به چه کارت می‌آید این پستو؟ که در آنجا تو شش پسر داری

گاه سر، بار سخت سنگینی است، گاه تن، عاجز است از حملش  

نیز یعنی که گاه می‌یابد، باری از دوش خویش برداری

بغض او، در گلوی دریا بود

اشک او، آبروی دریا بود

یک طرف، بانگ تشنگان حرم

یک طرف، های و هوی دریا بود

باید از نیزه پرس و جویی کرد، رازِ خونین و سرخِ سرها را

باید از این نهالِ پولادین، چید نارنجیِ ثمرها را

بادها شعله پوش می‌آیند، اسب‌ها بی‌سوار ... این یعنی

قاصدی غیرِ دود و آتش نیست، که بگیری از او خبرها را