اولین حیات سیاسی شیعیان پس از شهادت پیامبر (ص) و در جریان غصب خلافت توسط سقیفه بود که در خانه حضرت علی (ع) جمع شده بودند. پس  از آن اتفاق شیعیان به دلیل کم بودن در جامعه محو شده اند اما اولین جمعیت قابل توجه تشیع در کوفه شکل گرفت که اثر گذاری در فضای سیاسی امت اسلامی داشتند.

تبیین و معرفی جناح‌های سیاسی گوناگون در نیمه قرن اول هجری مستلزم شناخت  شهر کوفه و روند تحول ساختار جمعیتی آن، از تأسیس در سال هفده هجری قمری تا دوران حکومت امام علی (ع) است. خاستگاه اجتماعی اعتقادی جریان های سیاسی-مذهبی در این بازه زمانی شکل گرفته‌اند و نقش مهمی در ناآرامی‌های حکومت حضرت علی (ع) و امام حسن (ع) و به حکومت رسیدن بنی امیه و واقعه عاشورا داشته اند.

جریان خوارج پس از جنگ صفین با رد تفاهم حکمیت٬ نه امیرالمومنین (ع) را به رسمیت شناختند و نه معاویه را. آن‌ها اقدام به حرکت مسلحانه کردند و در نهروان از حضرت علی (ع) شکست خوردند.

بازشناسی تفکر سیاسی مذهبی نیروهایی که در کوفه بودند و تاثیر به سزاریی در روند شکل گیری اتفاقات مهم این شهر داشتند از موضوعات مهمی است که می‌تواند در شناخت دقیق کوفه از زمان حضرت علی (ع) تا زمان امام حسین (ع) راه گشا باشد.

این مقاله قسمتی از پرونده «مقایسه کوفه زمان حضرت علی (ع) و کوفه زمان امام حسین (ع)» است.

شهر کوفه از قبایل مختلفی شکل گرفته است. این قبایل و به خصوص رؤسای آن‌ها نقش بسیار مهمی در تعداد لشکریان کوفه، دو دستگی، تغییر حاکمان کوفه و... داشته‌اند.

کوفه شهری است که در خلال فتح ایران در سال 17 قمری بنا نهاده شد. سعدبن ابی وقاص کسی بود که کوفه را بنا نهاد و در ابتدا محلی برای جمع آوری و زندگی سپاهیان بود اما رفته رفته با ادامه فتوحات به شهر تبدیل گشت.

این نوشته بر آن است که با مطالعه مفهوم «لعن» و نشان دادن نقش این مفهوم در مسیر هویت‌سازی جریان­های فکری و سیاسی تاریخ صدر اسلام، بازخوانی متفاوتی از «زیارت عاشورا» به مثابه رسانه­‌ای برای سامان بخشیدن به هویت امامیه، ارائه دهد.
این یادداشت، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

لعن در لغت به معنای طرد و دور شدن است و در اصطلاح به معنای درخواست برای دوری از رحمت الهی است.

در این مقاله بنا داریم به جایگاه لعن در قرآن کریم و مصادیق آن بپردازیم و نشان دهیم چه گروه‌هایی در قرآن لعن شده‌اند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

تبری و لعن، دو مقوله جدا در دین هستند که اهمیت زیادی در مکتب شیعه دارند، بطوریکه در بسیاری از متون دینی ما مانند زیارت عاشورا این دو مفهوم را بسیار مشاهده می‌کنیم. متاسفانه گاهی معنای این دو اصطلاح دینی در بین عوام اشتباه و غیر از معنای اصلی آن برداشت می‌شود. به عنوان مثال برخی از لعن کردن، مفهوم فحش دادن و ستیز کردن برداشت می‌کنند.
در این یادداشت به بررسی مفهوم لعن و تبری می‌پردازیم.

رعب و وحشت از عوامل مهمی است که همه اعصار از آن به عنوان ابزاری برای کنترل جامعه استفاده می‌کردند. در فضای خفقان، ترس و جنایاتی که حاکمان انجام می‌دادند، کمتر کسی تاب مقاومت داشت.