اگر حسین (ع) بیعت کند، تکلیف آن همه رنج‌های رسول (ص) برای جدایی راه از بی‌راهه‌ها چه می‌شود؟ بیعت حسین (ع)، یعنی یگانگی مجدد راه و بی‌راهه، حتی بدتر از دوران جاهلیت؛ چه این که این بار بی‌راهه‌ها، همه به نام دین محمد (ص)، نشانه‌گذاری می‌شوند. اگر حسین (ع) بیعت کند، مردم از کجا بفهمند، راه رسول خدا (ص) و راه یزید از هم جداست؟

حسین (ع) ناچار است میان این دو یکی را انتخاب کند. یا یزید را بپذیرد و به او رسمیت دهد، یا خون بدهد و او را از رسمیت بیندازد تا حق از باطل جدا شود. حسین (ع) اهل بده بستان هم که نیست. پس طبیعی است که دومی را انتخاب کند. به این کلام حسین (ع) که در اواخر کار می گوید دقت کنید: «ای مردمان، این حرامیان، مرا بین دو چیز مخیر کرده اند، یا شهادت یا ذلت، هیهات منا الذله». 

این یادداشت بر آن است تا به قصیده‌ای از جلال‌الدین همایی بپردازد که برای تاریخ ساخت ضریح منوّر حضرت مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام) سروده شده است. 

شاخص مناسب اهدای خون در ایران به جز انگیزه‌های انسان‌دوستانه که مشترک بین تمام مردم نوع‌دوست دنیاست به یک عامل دیگر هم بستگی دارد که خاص همین مرز و بوم است و اگر کسی تا حدودی با فرهنگ اجتماعی مردم آشنایی داشته باشد متوجه آن خواهد شد و آن اهدای خون در مناسبت‌های مذهبی با نیت نذر است.

آن‌چه در این نوشتار خواهید خواند مطلبی به قلم جناب آقای رسول جعفریان درباره روایتی داستانی از تاریخ خلفا و مقتل امام حسین (ع) است که توسط یک نویسنده یا به عبارت بهتر داستان‌نویس اهل سنت و حنفی مذهب از منطقه سین کیانگ به فارسی و با فرهنگ چینی نگاشته شده و از ویژگی‌هایی استثنایی در گزارش داستانی تاریخ اسلام و عاشورا برخوردار است.

عصر امامت امام محمدباقر (ع) یکی از دوران پرتلاطم فکری در جهان اسلام است. گروه و جریاناتی نظیر مرجئه، خوارج، کیسانیه، غالیان و... فهم و برداشت خود را از اسلام ارائه می‌دادند و عملا مبانی و معارف دین در خطر قرار گرفته بود. در چنین شرایطی امام باقر با توجه بیشتر به علوم و معارف دینی و تربیت شاگردان و حضور در مناظرات مختلف به ترویج علوم نقلی و عقلی در جهان اسلام پرداخت.

در بررسی‌های تاریخی کمتر به بسترشناسی در تحلیل رویدادها پرداخته می‌شود و از این رو عموما تحلیل‌های نادرست و گاهی مواقع خلاف امر واقع تبیین می‌گردد. آن‌چه در جریان عاشورا و سال شصت ه.ق به وقوع پیوست، نیازمند بسترشناسی محققانه و عالمانه است.

در طول مدت حضور امام حسین (ع) در مکه، نامه‌های بی شماری از بزرگان و شیعیان عراق رسید که حضرت را رسما به عراق دعوت کرده بودند. از سوی دیگر، عمال و دست‌نشانده‌های اموی مترصد فرصت بودند که در زمان مناسب بخصوص در ایام حج حضرت را ترور کنند. در چنین شرایطی امام (ع) به خواست مردم عراق پاسخ مثبت داده و راهی سرزمین عراق گردید.

یک روز در ایام کودکى حضرت جواد (ع) آن حضرت را نزد پدر بزرگوارش امام رضا (ع) آوردند. آن حضرت فرمودند: «این مولودى است که براى شیعه مبارک‌تر از او به دنیا نیامده است

بسیاری از مستشرقین با انگیزه‌های سیاسی، اقتصادی و استعماری به دنیای شرق و مسائل آن می‌نگرند. با این حال در میان انبوهی از شرق‌شناسان، کسانی چون پروفسور پیر دورتگی‌یر هستند که با دید منصفانه درباره تاریخ شرق و بخصوص دین اسلام می‌نویسند. پیر دورتگی‌یر، راه امام حسین (ع) و  مسلک او را میراث عظیمی برای دنیای اسلام می‌داند که دنیای غرب از آن بی‌بهره است.