شاید این سوال در ذهن همه ما باشد واقعه عاشورا چگونه به دست ما رسیده است؟ چه کسانی واقعه‌ای که در بیابانی دورافتاده اتفاق افتاده است را نقل کردند؟ با جستجو در کتاب های تاریخی می توان فهمید چه کسانی اتفاقاتی که در صحرای کربلا رخ داده است را نقل کرده‌اند در ادامه به معرفی این راویان که خود هم در واقعه حضور داشتند می پردازیم.

"تاریخ را پادشاهان نوشته اند!" این جمله ای است که بارها شنیده ایم و با آنکه عامیانه است اما دور از واقعیت هم نیست. داده های تاریخی، مشتی گزارش و روایت، به عبارتی دیده ها و شنیده های افراد مختلفی هستند که هرکدام از آنها بسته به پایگاه اجتماعی و فکری خود، نظرات خود را در این نقل ها دخالت داده اند؛ از این رو وقایع رنگ و بوی تحریف به خود گرفته‌اند. انچه مسلم است اینکه همواره حقایقی در پس این نیمه تاریک و چهره مخدوش تاریخ وجود دارد که پیدا کردن آنها، اساس کار یک مورخ است.

این یادداشت پیش‌درآمدی است بر معرّفی دو مثنوی کوتاه و البتّه مجزّای عاشورایی با عنوان نی‌نامه؛ نی‌نامه‌ای که با قیصر امین‌پور آغاز شد و با علی انسانیادامه یافت. مثنوی امین‌پور نسبتاً در بین اهالی شعر عاشورایی شناخته شده است امّا مثنوی انسانی هنوز چندان دیده و شنیده نشده و به امید خدا با این نوشتار، برای نخستین بار به دنیای اینترنت راه پیدا می‌کند.

خداوند در قرآن کریم، مشرکان را نکوهش می‌کند و می‌گوید آنان بت‌ها را شفیعان خود نزد خدا قرار داده بودند. 
آیا شفیع قرار دادن افراد بین خود و خداوند، مخالف دستور خداست؟ چه فرقی بین شفاعت مشرکان مکه و شفاعت در شیعه وجود دارد؟

مفهوم شفاعت از جمله مفاهیمی است که تمامی یهودیان و مسیحیان در مورد آن اتفاق نظر دارند و با استناد به کتاب مقدس، این آموزه را پذیرا شده‌اند. با این وجود در مورد این‌که چه شخص یا اشخاصی حق شفاعت را دارند میان فرقه‌های مسیحی اختلاف نظر وجود دارد.

شفاعت از مباحث مهم دینی مرتبط با  توحید وعدل است که از دیرباز تاکنون  مورد نقدها و نقادی های گوناگون قرار گرفته زیرا جمعی انکارش نموده و جماعتی دیگر آن را دستاویز زیاده خواهی امیال و آمال خود دانسته و با آن انس گرفته اند تا سرپوشی بر رفتارشان باشد.

آیت الله میلانی در کتاب گرانقدر «ناگفته هایی از حقایق عاشورا» به جریان خروج امام حسین (ع) از مدینه و اتفاقات پیرامون آم می پردازند و در این باره تحلیلی را ارائه می دهند که در ادامه به آن پرداخته ایم

یکی از سوالاتی که در حوزه شفاعت و مخصوصا شفاعت امام حسین (ع) بین برخی شکل گرفته است، آن است که آیا بخشش عظیم گناهان بوسیله شفاعت مطابق با قواعد قرآنی است؟ مگر قرآن کریم، بیان نکرده است که انسان هر گناهی را انجام دهد، سزای آن را می‌بیند؟

مومنین واقعی، در زندگی دنیایی خود، راه دین و تبعیت از دستورات الهی را پیش می‌گیرند. از این رو بسیاری از اوقات مورد ظلم مخالفان راه شریعت قرار می‌گیرند و به‌خاطر خداوند، آنها ظلم و تعدی نمی‌کنند. خداوند متعال، سزای صبر و ایمان آنها را در زمان ها و مکان های مختلف می‌دهد. یکی از این پاداش هایی که خداوند به مومنین اعطا می‌کند، مقام شفاعت است.

شفاعت، نظام قانون‏مندی تحت نظارت خداوند است که کسى خودسرانه و از پیش خود٬ قدرت و حقّ استفاده از آن را ندارد.