شعرای عرب در قرون اولیه پس از عاشورا با بیان مصیبت‌های سالار شهیدان و حمایت از قیام آن حضرت در عرصه شعر و ادب، فعالانه وارد عرصه شدند. کمیت اسدی، سید اسماعیل حمیری، دعبل خزاعی، منصور نمری، عبدی کوفی و ده‌ها تن دیگر در این راه فعالانه کوشیدند.

امام حسین (ع) در زمانی علم قیام بر علیه خاندان اموی را بر‌افراشت که خلیفه نوخوانده اموی، نه تنها هیچ سابقه‌ای در اسلام نداشت، بلکه عملا سنت‌های اسلامی را زیر پای نهاده و بدعت‌های نوینی را در دین به وجود آورده بود.

ظهور منجی بشریت امری است که همه ائمه معصومین (ع) بر آن تاکید کرده‌اند. در این خصوص روایت‌های مختلفی نیز از سیدالشهدا (ع) به نقل از رسول خدا درباره اوصاف و منش امام زمان (ع) بیان شده است.

 اگر زمانی که نام حضرت امام حسین (ع) را می‌برند اشک در چشم جمع شود، این نشانه ایمان است. دل باید با شنیدن نام امام حسین (ع) بشکند.

 شیخ عباس قمی کتاب مفاتیح‌الجنان را تألیف کرد تا آن کتاب مفتاح‌الجنان را که استادش از تحریفات و اخبار دروغ و غیر مستند و غیر واقعی آن نالیده بود از سکه بیندازد و کار مستندی را جایگزین آن سازد. حال بگذریم از این‌که مفاتیح نیز از گزند تحریف‌گران در امان نمانده و از همان زمان زنده بودن مؤلف تا کنون، هر کس از راه رسیده به اول و آخر آن تا توانسته افزوده و حتی در متن آن دست برده است. امری که شیخ عباس قمی نیز به صراحت بدان اشاره کرده است.

نشر کتاب در ایران، به تعبیری، مهم‌ترین و اصلی‌ترین صنعت فرهنگی یا یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین ارکان صنعت فرهنگی است. در این میان، نشر آثار دینی و آینی جایگاه ویژه‌ای دارد.

تمامی ائمه (ع) برای ایفای نقشی واحد اما متناسب با ویژگی‌های عصری، اقدامات به ظاهر متفاوتی انجام می‌دهند و اقدامات هر امامی با در نظر گرفتن آن ویژگی‌ها و به عنوان حلقه اتصال امام قبل و بعد معنا می‌دهد.

ائمه معصومین (ع) برای تبیین قیام سیدالشهدا (ع) با روش‌های مختلف بر اساس مقتضیات زمان و مکان به فرهنگ‌سازی عاشورا پرداختند.

دینداری اصیل سخت است و محدود به محرم و صفر و رمضان و حج و زیارت و پیاده‌روی هم نیست. دینداری یک تلاش مستمر و هر روزه است، مبارزه‌ای تمام نشدنی، یک کشاکش دمادم با خود با فراز و فرودهای مکرر.

شبث‌بن‌ربعی در دوران حیات خود، پیامبر (ص) را درک کرد ولی از اصحاب ایشان به شمار نمی‌آید. وی به علت نداشتن ایمان قوی، بخش زیادی از حیات خود که از رحلت پیامبر (ص) تا دوران زبیریان را در بر می‌گرفت، به صورت پیوسته بین حق و باطل سرگردان بود.