نشان امیری‌اش را فرشتگان از عرش به فرش آوردند و مدال آقایی‌اش را نشانه کردند تا ره گم نکنند راهیان تیه سرگردانی. روشن ترین ستاره شب دیجور را علی (ع) فرمودی و چند باره فرمودی و تاکید کردی و پیمان گرفتی: حاضران به غایبان برسانند، هرکس من مولای اویم این علی مولای اوست.
خزیده در ردای شب، تمامِ ناجوانمردی
و شمیشیری که قصدش فرق خورشید سحرگاه است.
شمشیر جور و جهل بر فرق تو زد و خاک بر سر ما شد!
بی تو جهان چه زشت است و طاقت فرسا،
پیشوای عدالت و رحمت! آخر این چه عداوتی است شکوه جبروتی ات را؟
امشب عرشیان بر فرش زمین فرود می‌آیند. امشب عطر و بوی روزه داران مشام فرشتگان را پر می‌کند. امشب ابرهای رافت و باران رحمت زمینیان را در آغوش می‌گیرند و آسمان و آسمانیان دست‌های نیاز را به سمت زمین بلند می‌نمایند. شکوفه‌های نیاز و گل‌های دعا، امشب ثمره می‌دهند. شبی آفتابی، دل‌های تاریک را روشن می‌کند و جوانه‌های توحید بر سرای وجود آدمیان جوانه می‌زند. زمین، ستاره‌های امید را در دست می‌گیرد و چشمه‌ها دوباره زندگی را فریاد می‌کنند.
در روزهای رمضان زیر آفتاب، زیر بار چتر تشنگی لحظاتی لب‌هایمان به یاد تو افتاد، ذکر یا حسین (ع) گرفت و علم تشنگی را بلند وعلم سقایی چون عباس (ع) را طلب کرد. زمان تنهاشدن با تو بود، زمان توسل... زمانی که ما به تو پناه بیاوریم و تبسمی بر لب خشکیده ات بنشانیم. جانت را به لبخندی مهمان کنیم.
از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى‌گذرد؛ از شانه هاى بى تکیه گاه و چشم هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى می‌وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى‌بخشید.
به راستی خداوند برای چه بشر را خلیفه روی زمین قرار داد مگر غیر از این است که این بشر دامن تاریخ را با فسادهای مختلف لکه دار کرده است؛ اما خداوند چه نیکو پاسخ این پرسش را برای مخلوقاتش هویدا می‌کند.
عزاداری امام حسین(ع) مقوله ای الهی - انسانی است و سرشتی دوگانه دارد که آمیخته از سنت الهی و سنت بشری است. که در این مقاله بدان دست مییابیم.
یکی از پادشاهان عرب، روزی به قصد شکار به همراه ملازمان رکاب، قصر شاهی را ترک کرد و به صحرا رفت. ندیمانی پیش از او به صحرا رفته بودند که شکارگاه را وارسی کنند، تا پادشاه به شکار بپردازد
بسم الله الرحمن الرحیم
این نامه محمد سجاد سکوت است به امام زمانش:
«امام زمانش» را که می‌خواستم بنویسم هزار بار خودم را سرزنش و لعنت کردم که آخر چطور می‌توانم نام خودم و شما را در یک سطر و آن هم با فاصله‌ای به اندازه یک «به» بنویسم؟!
اما یاد حدیث جد بزرگوارتان امام رضا (ع) افتادم که فرمودند: «امام برادری همسان است». وقتی شما از همه چیز من با خبرید، وقتی می‌دانید که چقدر شما را در زندگی‌ام، در درسم و در کارم به حساب می‌آورم، دیگر جایی برای تعارف تکه پاره کردن ندارد!
گل‌های خدا ز تشنگی پژمردند
ای خاک تمام کربلا، بر سر آب!
آری ماه صیام است، تابستان و عطش؛
اما چرا نمی‌توانم افطار کنم خدای من!؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
