دل را می­‌میراند، اشک را جاری می­‌سازد و غم را بر آستان قلب آدمی مسلط می­‌کند. مصیبت کاروان اسیران حسین، جان امام زمان (روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفدا) را زخمی و مجروح می­‌کند.کاروان باید مسیر طولانی و بلند کوفه تا شام را طی کنند تا به یزید و یزیدیان برسند.

آی مردم ! این جا کجاست که گوییا درو دیوار پر از نجوا شده اند!؟!
این فضا،این کوچه وبازارها، همان کوچه هاست؟ این آسمان همان آسمان است؟
آری! این زمین فقط پوست انداخته است زیرپای این همه بی شرمی....

از آن روزی که باید واژه‌هایم با حضور به موقعشان گوشهه­ایی از عظمتی را به تصویر می‌کشیدند، سنگینی رسالتِ از شما نوشتن را بر دوش خود احساس می­‌کردم. سنگینی‌اش بر شانه‌هایم تاب و توانم را ربوده بود؛ اما نمی‌­دانم چرا از شما ننوشتم، می‌خواستم ولی ­ترسیدم! آری ترس، باید کلمات می‌گفتند ازعظمتتان! از حالاتتان! از کرامت شما! و ترسیدم که ادا نشود حقتان و به تصویر کشیده نشود عظمتتان!

کم کم بساط دلتنگی تو هم برچیده می‌شود...

کم کم سکوت سالیان تو، فریاد «فزت و رب الکعبه» می‌شود...

آه... امشب حسین (ع)، دوباره یتیم می‌شود....

رسول خدا (ص) بارها در طول زندگانی خویش، داستان شهادت امام حسین (ع) را برای اصحاب خود بازگو کردند و مردم را از مخالفت با آن امام بر حذر داشتند.
همچنین پیامبر خدا (ع) قاتلین نوه کوچک خود را لعن فرمودند و مردم را به تبعیت از آن امام همام توصیه می کردند.

قرآن،  کتاب هدایت، جاری و زنده است. هم برای مردمان زمان پیامبر، هم برای ما. بنابراین، عقل سلیم میپذیرد که این کتاب،  بهترین الگو برای زندگی است و برای سعادت به آن نیاز است.

بلافاصله پرسید: عمه! پدرم کجاست؟ فرمود: به سفر رفته.طفل دیگر سخن نگفت...

یزید، آل الله (ع) را در خرابه ای اسکان داد. شب ناگهان دید صدای گریه و شیون و ناله به آسمان می‌رود. پرسید: «چه خبر است؟»

سربازانش گفتند: «حسین (ع) یک دختر سه ساله داشت. گویا خواب پدرش را دیده؛ حال بهانه بابایش را می‌گیرد و مدام ناله می‌کند و هر چه به او می‌گویند که فردا بابایت با هر آنچه دوست داشته باشی می‌آید، آرام نمی‌گیرد.»...

دنبال غدیر اگر می‌گردی باید آن را از میان سایه‌های شتران و جهاز آنان بیابی. دل‌های سختِ مردمِ بدبخت، شهود امینی برای روایت غدیر نیستند.

عبا‌ها و عمامه‌ها خطبه‌ غدیر را بیش از پیروان عده‌ای شنیدند و شن‌های بیابان بیش از آن‌ها خاکسار ولایت شدند.

«آن‌ها» که می‌گویم را استثنا می‌کنم به الا ثلاث او خمس او سبع