در این قسمت به ذکر نمونه هایی از گریه برای ائمه اطهار و به خصوص امام حسین (ع)  در تاریخ می پردازیم.

از لابه‌لای تاریخ و از تصریحات وقایع‌نگاران به دست می‌آید که برگزاری جشن در روز عاشورا مثل روز عید و شادی و شادمانی از بدعت‌های اوباش بنی‌امیه و کارگزاران آن‌ها مثل حجاج بن یوسفو همفکرانشان از قبیل حاکمان بنی ایوب، می‌باشد.

بنی‌امیه در این روز لباس جدید می‌پوشیدند و خود را آراسته و سرمه به چشم می‌کشیدند و به یکدیگر تبریک می‌گفتند... و تا حکومت آنان برقرار بود، این‌گونه مراسم اجرا می‌شد.

عاشورا در روزگاری به وقوع می‌پیوندد که جریان غالب فکری مردم عوام به دلیل تبلیغات گسترده اموی در چند حوزه‌ی ترویج اندیشه مرجعه؛ جبرگرایی و باور ناروا به قضا و قدر و مشروعیت بخشی به سلطنت و اشرافیت سامان‌یافته است.

بی‌تردید، یکی از سنت‌های مهم شیعی، عزاداری برای امام حسین (ع) است . 
قیام امام حسین (ع) چنان تأثیری در استمرار حرکت شیعه داشته که گفته‌شده است: «اِنَّ الاسلامَ عَلوی و التّشیعُ حسینی» اسلام، علوی است و تشیع، حسینی. 

برای دست‌یابی به شیوه‌های اصیل و دور از خرافات و تحریفات این سنت مهم، تأسی به امامان معصوم شیعه (ع) یکی از بهترین راه‌ها به شمار می‌آید. در این مقاله، تلاش شده است در حد مقدور، شیوه برگزاری سنت عزاداری بر امام حسین (ع) توسط امامان را بررسی شود.

با سیری در سیره معصومین و روایات رسیده از آنان مشخص می‌شود که عزاداری  نمودهای فراوانی در سیره پیامبر و ائمه (ع) دارد .در این مقاله، ابتدا روایاتی که مستقیم و غیرمستقیم بر سوگواری دلالت دارند، آورده شده و سپس در بخش دوم، به شواهدی در زندگی  پیامبران  گذشته و پیامبر اسلام اشاره شده است.

یکی از سوالاتی که درزمینهٔ شهادت امام حسین (ع) از گذشته مطرح بوده آن است که اگر حادثهٔ شهادت ایشان چنین پراهمیت بوده است پس چرا خداوند در برابر آن عکس‌العمل نشان نداده و عقوبت ظالمان را به تأخیر انداخته است؟ در این مقاله، با بررسی این موضوع در سه محور اصلی، به پاسخگویی این سؤال برآمده‌ایم. این سه محور عبارت‌اند از: 1.سنت الهی در مهلت دادن به کافران 2.سرانجام بد اشقیای کربلا در همین دنیا از سه طریق گرفتار شدن به نفرین امام حسین و امام زین‌العابدین (ع) و قیام مهدی آل محمد (ع) و انتقام‌گیری او از قاتلان و راضیان به قتل امام حسین (ع) 3.فراهم آمدن عذاب اصلی برای ایشان در قیامت

کنیۀ اوابوالحسن و ملقب به اکبر است, زیرا او بر اساس روایات موثق، بزرگ ترین فرزند امام حسین بود.

سینه زدن نشان‌دهنده‌ این است که عزادار از شهادت جان‌گداز امام حسین(ع) و فرزندان و یاران بزرگوارش، درماتم و اندوه جان‌کاهی قرار دارد

یاران روشنگر عاشورا، با استناد به آیات روشن و روایات محکم و متقن، می‌کوشیدند تا حجت را تمام کنند و اگر در کسی سوسوی امیدی هست، او را هدایت و ارشاد کنند. هرچند تعداد پیوستگان به سپاه امام، براثر این سخنان و روشنگری‌ها اندک است اما با توجه به فضا و موقعیت ویژه کربلا ،قابل تأمل، شگفت‌انگیز و ستودنی است.

منطق یاران امام حسین (ع)، صراحت و روشنی در نشان دادن نقطه‌های تاریک و سیاه و در مقابل آن، ترسیم زیبایی‌ها و فضیلت‌هاست.

موافق احادیث صحیح ، روا نیست که جز امام ،غسل و دفن و کفن امام را بر عهده گیرد، پس اگرچه به‌حسب ظاهر طایفه بنی اسد حضرت سیدالشهدا (ع) را دفن کردند اما مشخص می‌شود که امام زین‌العابدین (ع) در هنگام دفن آن حضرت حاضر بوده‌اند.

این مقاله قسمتی از پرونده «پر تخریب ترین بنای ماندگار تاریخ» است.