یادت به خیر ای بهترین پدر دنیا که با رفتار بی‌نظیرت، بهترین معلم دنیا شدی و هنوز که هنوز است زمین، داشتن دوباره‌ات را به آرزو نشسته است. این افتخار ما را بس که فرزندان توییم.

 «ع»، «ل» و «ی» در کنار هم اشارت می‌کند به او. دل می‌برند این سه حرف کنار هم.  دوست داری همان یک ترکیب خاص را مدام تکرارش کنی.

دل خانه خدا مثلِ همان ایام سیزده رجب صاحب خانه می خواست...

کعبه، سرگیجه ی عالم است و مردم همه حیران ماجرای او و تولد تو اند.

عالم گِرد تاگِردِ خانه ی خدا را دور می زند تا از تمام زوایای خلقت تو آگاه شود.

و خانه هنوز در فراق تو از ناودان طلایش اشک می ریزد و مردم فکر می کنند باران است!؟

 شاید بهتر است به جای این همه اما و اگر،

 اول سطر بنویسم «علی» و بعد ادامه بدهم با نام پسرانت... حسن، حسین، سجاد ... تا مهدی.

ماه شعبان دارای اعمال زیادی است. از جمله، اعمال مشترکی که در تمام روزهای این ماه به انجام آن‌ها توصیه شده است.

انگار جواد ^(ع) همان‌ محمدی ^(ص) است که گنه‌کاران را می‌بخشد و همان‌علی ^(ع) که انگشترش را زکات می‌دهد و سراسر حسن ^(ع) است در طول زندگی‌اش. انگار جواد همان‌حسینی ^(ع) است که تمام عمرش را وقف خدا می‌کند و از فرزند‌ زهرا ^(س) جز این انتظار نمی‌رود.

خواندن زیارتنامه ها زائر را به دقت و تفکر واداشته، متذکر تاریخ و احوال انبیا و اولیاى معصوم مى‏گرداند. تأمل در زیارت عاشورا و دیگر زیارات، این مطلب را به خوبى روشن می‌سازد که امامان درصدد ساختن انسان‌های مؤمن و متعهد بوده‌اند، لذا به آن‌ها تعلیم داده‏ اند که در زیارت امام حسین (ع) از خداوند بخواهند که زندگى و مرگشان را «حسین گونه» قرار دهد و آن‌ها را در دینا و آخرت همراه آن حضرت بدارد

چرا شیعیان مشتاق زیارت قبر رسول خدا (ص) و قبور ائمه هستند؟ آیا محبت اهل‌بیت (ع) که شیعیان به زیارت ایشان هدایت می‌کند؟ ارزش زیارت از منظر امامان اهل‌بیت (ع) چیست؟

محرم ماه تجدید حیات اسلام و دهه عاشورا فصل ریزش رحمت بیکران الهی و بهار معرفت و عترت نبوی است. ایمان و اخلاق و ارزش‌ها در سایه فرهنگ عاشورایی تقویت می‌شود و کفر و نفاق ظلم و گناه به‌شدت تضعیف می‌گردد، نام پیشوای شهیدان، مشعلی است که راه را روشن می‌سازد و شرک و ظلم و نفاق از آن می‌گریزد.

اغراض شعر کهن در شعر آیینی نیز وجود دارد؛ اما نوع و چگونگی بهره­ برداری از این اغراض جلوه‌ه­ای ویژه و رویکردی متفاوت به آن می‌­بخشد وصف مدح هجا و رثا در تاریخ ادبیات عربی از کاربردی ذاتی و ماهوی برخوردار است به این معنی که هریک از این شیوه­‌های شعری در همان هدف و عنوان کلی توصیف ستایش سرزنش مرثیه به کار برده می‌­شود اما در شعر حماسی آیینی عاشورایی عملکردی ابزاری و آلی می‌­یابند.