وقتى که گناه، پشت بشکست از حر

 احسان حسین، نقش حر بست از حر

یک جلوه ز آقایى مولا این جاست

 حر راه از او گرفت و او دست از حر

اى برترین گواه، خداى یگانه را!

 دارى از آن یگانه هزاران نشانه را

تو متّصل به مبدأ فیضىّ و تا معاد

 دریاى رحمت تو نبیند کرانه را

دید خود را در کنار نور و نار

با خدا و با هوا، در گیرودار

در حدیث نفْس بود و گفت‌وگوی

نور و ظلمت می‌کشانْدش از دو سوی

دید چون حرّ ریاح نام‌دار

منتهی شد کار شه با کارزار

رفت در اندیشه و فکرت فرو

وندر آن فکرت، ربودش لطف هو

لشکری هم‌راه حرّ بن یزید

بهر استقبال شه از ره رسید

دید شه از قوم، احساس عطش

از عطش مشرف همه بر حال غش

از حدیث شاه، حرّ بن یزید

از ندامت دست بر دندان گزید

کای دریغا! رفت فرجامم به باد

کاین همه انجام از آن آغاز زاد

امشب آهنگ رهایی می‌زنم

بال تا بی‌انتهایی می‌زنم

بانگ حرّیّت رساندم بر فلک

سِیر کردم تا گذشتم از مَلَک

بود در کرببلا حرّی دلیر

رادمردی بس شجاع و شیرگیر

روز رزم از بس که او چالاک بود

در دل گُردان ز بیمش، باک بود

عشق شه تا در دل حرّ ریاحی، خانه کرد

آن یلِ مردافکنِ ضرغام را دیوانه کرد

پرتوی افتاد تا از عشق آن شه بر دلش

بر دلش کرد آن ‌چنان ‌که شمع با پروانه کرد

جان حر اینجا میان برزخ است

در دوراهیّ بهشت و دوزخ است

گر چه دل، هر دم بیاید، دیر نیست

کربلا را فرصت تأخیر نیست