آن شب که بُرید از نفس خود، کفنت را

پیچید در اندوه، خداوند، تنت را

می‌خواست شهیدان «اولوا العزم» ببینند

افتاده به‌خون، بی‌سر و عریان، بدنت را

شاهی که بود چشم جهان بر جناب او

نگْرفت کس به وقت سواری، رکاب او

بر زین نشست و جانب میدان شتاب کرد

کاش ایستاده بود، سپهر از شتاب او

تشنۀ عشقیم، آری، تشنه هم سر می‌دهیم

آبرویی قدر خون خود، به خنجر می‌دهیم

لاله را بگْذار و بگْذر، لایق عشق تو نیست

ما به پای عاشقی، سرو و صنوبر می‌دهیم

کاش می‌بود مرا بر تن خونین، سر دیگر!

تا به راه تو جدا می‌شدی از خنجر دیگر

کاش از بهر سر نیزه و زیر سُم مرکب

بود از بهر حسین، صد سر و صد پیکر دیگر!

نیست، ای دوست! به دل، جز تو تمنّای دگر

سر شوریده ندارد، سر سودای دگر

بهر جولان به سر نیزه و زیر سُم اسب

سر دیگر به بدن خواهم و اعضای دگر

از هر کنار توسن بیداد تاختید

تا خاندان فاطمه، ویرانه ساختید

خواندید از حجاز مرا جانب عراق

و‌آن ‌گاه پرده‌های مخالف نواختید

ای ابن سعد! از تو مرا این گمان نبود

جز تیر جور و کینه، تو را در کمان نبود

آخر به روی من ز چه شمشیر می‌کشی؟

جدّم مگر پیمبر آخر زمان نبود؟

تو را که چشمانت، هر که را جواب شدند

صفوف نیزه و خنجر، چرا جواب شدند؟

چه بود پرسشت؟ ای آینه! از این مردم

که سنگ‌های رها در هوا جواب شدند

سبط نبی، روانه چو در کار‌زار شد

بر اهل‌بیت ختم رسل، کار، زار شد

بنْمود جلوه، چون مه تابان عارضش

نور خدا ز طلعت او، آشکار شد

آن خسروی که بود دو عالم گدای او

آبش کسی نداد که جانم فدای او!

کشتند و احترام نکردند و سوختند

یاران او، محارم او، خیمه‌های او