او کعبۀ سرودۀ هر انجمن شده است

او دلبر هزار اویس قرن شده است 

او «کلّنا محمد» آقای کربلاست

گاهی علی و فاطمه، گاهی حسن شده است 

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

وه! چه اکبر؟ آفرینش را سبب

                        وه! چه اکبر؟ ز آفرینش منتخب

از رخ نیکوش، جنّت، آیتی

                        وز لب دل‌جوش، کوثر، شربتی‌

ساقیا‍! ساغر ز می، لبریز کن

                        آتشم را در محبّت، تیز کن

تا بگویم شرح استغراق را

                        تا کنم پُر‌خون، دل عشّاق را

با جمالی برتر از خورشید و ماه

                        آمد و بوسید خاک پای شاه

گفت: من سیر آمدم از زندگی

                        نیستم در دل، دگر تابندگی

ای دل! امشب نوحه‌ای دیگر بخوان

                        روضۀ رزم علی‌اکبر بخوان

عشق، این‌جا نوجوانی می‌کند

                        مرگ، کار زندگانی می‌کند

این شنیدی در مسیر کربلا

                        خطّ سِیر «البلاءُ للولا»

سرور دین، قبله‌ی اهل نیاز

                        رفت چشمش، لحظه‌ای در خواب ناز

اکبر، آن آیینه‌ی روی نبی

                        خَلق و خُلق و منطقش، خوی نبی

در میان عاشقان افراخت قد

                        چون ز قرآن، «قل هُو الله اَحَد»

داستانی با تو گویم، گوش دار

                        بشْنو از من، وصف خطّ و خال یار

تا که آگاهت از آن دلبر کنم

                        مستت از این باده تا محشر کنم

پیر کنعان شد به هجران مبتلا

                        لیک یوسف را ندید اندر بلا

ای دریغ! از یوسف شاه شهید

                        کاو به نزد باب خود در خون تپید