اکبرا! داغ تو دانی که چها با دل کرد؟
عمر کو؟ تا بتوان چون تو گلی حاصل کرد
خوش‌نهالی به بسی سعی به بار آوردم
چه کنم؟ داس جفا، سعی مرا باطل کرد
باید که زود، راهی غوغا کنم تو را
کو فرصتی؟ که خوب تماشا کنم تو را
جایی که عشق کرده تمنّا تو را ز من
انصاف نیست، باز تمنّا کنم تو را
دلم سیّار دشت کربلا شد
گرفتار شه گل‌گون قبا شد
تپیدی مرغ دل اندر بر من
فتاده شوق اکبر بر سر من
چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]
چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گله‌ها کنی
ز منِ شکسته‌دل، ای صبا! تو بگو به اکبر با‌وفا
چه شود که ای شه مه‌لقا! «نظری به جانب ما کنی؟»
رسیده ماه محرّم، جهان، سیه‌گون[1] شد
ز غصّۀ شه دین، حالتم دگرگون شد
ز جعد کاکل اکبر، نسیمِ مُشک‌آمیز
رساند باد صبا، چشم و دل پُر از خون شد
شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است
اکبر گل‌گون بدن، روی زمین افتاده است
با نوای دلخراشی زد صدا: بابا! بیا
سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است
برو ولی به تو ای گل سفر نمی‌آید
که این دل از پس داغ تو بر نمی‌آید
به خون نشسته دلم، اشک من گواه من است
که غیر خون دل از چشم تر نمی‌آید
باز دل‌شوره‌ای افتاده به جانم چه کنم ؟
تندتر می زند آخر ضربانم چه کنم ؟
پسرم رفته و چندی است از او بی خبرم
باز هم بی خبری برده امانم چه کنم
قصد کرده است تمام جگرم را ببرد با خودش دل‌خوشی دور وبرم را ببرد من همین خوش قد و بالای حرم را دارم یک نفر نیست از این جا پسرم را ببرد؟
دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است نازها از پسر خویش کشیدن سخت است خواستی این پدر پیر خضابی بکند خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
