دل حرم می‌شود سحرگاهی

که شود صحن دیده تر گاهی

قطرۀ آب در مرور زمان

می‌کند در حجر اثر گاهی

نوجوان شاه دین از رزمگاه

العطش گویان رسیدی نزد شاه

پر شد از ساقی لبالب جام او

غرقه خون جمله اندام او

جان شیرین لحظه‌ای کم کن شتاب

تا که مخبر گردی از گفتار باب

تیغ کج باشد خم ابروی تو

هم کمند دشمنان گیسوی تو

در جواب نور چشم خویشتن

گفت آن سر خدای ذوالمنن

ماه من اینقدر طنازی مکن

جان من با جان خود بازی مکن

الا که نور و صفا، آفتاب از تو گرفت

ستاره سرعت سیر و شتاب از تو گرفت

به جلوه‌‌های جمال تو ماه خیره شده است

شکوه وحی در‌آیینه‌ات ذخیره شده است

تو عطر گلشن یاسین، شکوفۀ یاسی

تو با پیامبرعشق اشبه الناسی

در تابش آفتاب، اى ماه! برو

 اکنون که روى به سوى «الله» برو

هنگام وداع آخر، اى جان حسین!

 پیش نظرم، چند قدم راه برو

از داغ تو، ای جوان! شرر می‌گردم

من لحظه به لحظه پیرتر می‌گردم

با قامت راست از حرم آمده‌ام

با قامت خم به خیمه برمی‌گردم

دلم سیّار دشت کربلا شد

گرفتار شه گل‌گون قبا شد

تپیدی مرغ دل اندر بر من

فتاده شوق اکبر بر سر من

چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]

چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گله‌ها کنی

ز منِ شکسته‌دل، ‌ای صبا! تو بگو به اکبر با‌وفا

چه شود که ای شه مه‌لقا! «نظری به جانب ما کنی؟»

شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است

اکبر گل‏گون بدن، روی زمین افتاده است

با نوای دل‏خراشی زد صدا: بابا! بیا

سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است