قصد کرده است تمام جگرم را ببرد با خودش دل‌خوشی دور وبرم را ببرد من همین خوش قد و بالای حرم را دارم یک نفر نیست از این جا پسرم را ببرد؟  

 دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است نازها از پسر خویش کشیدن سخت است خواستی این پدر پیر خضابی بکند خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است  

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

وه! چه اکبر؟ آفرینش را سبب

                        وه! چه اکبر؟ ز آفرینش منتخب

از رخ نیکوش، جنّت، آیتی

                        وز لب دل‌جوش، کوثر، شربتی‌

آل هاشم، جمله دل‌تنگ از فراق

                        بهر جان‌بازی سراپا اشتیاق

اکبر آمد با قد افراخته

                        سایبان گل ز سنبل ساخته

مگذار بین خیمه عزایت به پا شود

برخیز تا دل پدرت باز وا شود

برخیز ای مؤذّن بابا! اذان بگو

چیزی نمانده روح من از تن جدا شود

روان به جانب میدان، علیّ‌ اکبر شد

جهان به دیدۀ لیلا ز شب سیه‌تر شد

چو بر شد از افق خیمه هم‌چو بدر منیر

جهان ز پرتو رخسار او، منوّر شد

ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!

بِنه رخسار بر رخساره گل!‍

به زمزم دیده و دل را بشویید!

گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!

تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!

بیا تا از نگاهت گُل بچینم

در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک

کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک

چون علی‌اکبر شهید کربلا

نور چشم انبیا و اولیا

دید، کآن سلطان اقلیم وجود

خالق جان، مالک غیب و شهود