در قماط آن دسته‌ی گل، بسته بود گویی اندر دست شه، گل‌دسته بود
از عطش کج گشت گاهی گردنش گاه چون سیماب لرزیدی تنش
خوش بخواب، ای عاشق جان‌باز من! خوش بخواب، ای آخرین سرباز من!
روی دستم، وه! چه زیبا خفته‌ای! غنچه‌ی نازم! عجب بشْکفته‌ای!
باز می‌بینم به شورند اهل راز تا که را عشق، آتش افکنده است باز
گر چه شیرین‌کودکان را شورهاست لیک زآن‌ها شور این کودک، جداست
روز عاشورا، حسین بن علی آن که بود از نور وحدت منجلی،
در بغل، قنداقه‌ی اصغر گرفت آتشی در جان خشک و تر گرفت
شد چو در میدان بلند از شاه دین بانگ «هل من ناصر» و «هل من معین»
اصغر آمد در حرم در پیچ و تاب چون دل لیلا، چو گیسوی رباب
کودک نورَس، قتیل سرفراز خاسته از گاهواره، عشق‌باز
عشق‌باز نودمیده، طفل خُرد مقتدای عاشقان سال‌خورد
شاه مظلومان حسین تشنه‌لب از خلایق می‌کند یاری طلب
که هلا! ای عاشقان باوفا! وقت یاری کردن آمد، «الصّلا»
چون نوا و نغمه‌ی «هل من معین» شد بلند از نای شاه بی‌قرین
جمله‌ی ذرّات از بالا و پست رشته‌ی آرامشان از هم گسست
تا که اشک از دیده، طفلی سر کند طفل طبعم یاد از اصغر کند
کوچک امّا در بزرگی، کم نداشت قطره بود و هیچ کم از یم نداشت
ماه چهرش، رشک چهر آفتاب چشم خورشید از تماشایش پُرآب
او تا رسید گریۀ دنیا شروع شد
سینه زنی عالم بالا شروع شد
این حسّ مادرانه که دست خودش نبود
دلشوره‌های زینب کبری شروع شد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
