دست جفای حرمله، یا رب! قلم شود!

کز تیر او، شهادت اصغر، رقم شود

صیّاد سنگ‌دل که دو دستش بریده باد!

راضی چرا به کشتنِ صیدِ حرم شود؟

ای کاش رسم تیر و کمان، در جهان نبود!

یا کار آن به طفل امام زمان نبود

خم شد برای راستی‌اش چون کمان، فلک

تیری که غیر اصغرش، آن را نشان نبود

خجل ز تشنگی‌اش، موج آب خواهد شد

گواه غربت او، آفتاب خواهد شد

به یاد خشکیِ لب‌هاش تا جهان باقی است

روان، سرشک ز چشمِ سحاب خواهد شد

چون در حریم خسرو دین، قحط آب شد

دل‌های کودکان حسینی، کباب شد

اصغر به گاهواره ز سوز عطش، پریش

چون گیسوان مادر زارش، رباب شد

لشگر هجوم عام نمودند بر سرش

آن یک به تیغ می‌زد و این یک به خنجرش

با حربه اکتفا ننمودند و فرقه‌ای

خاکم به سر! زدند ز کین، سنگ بر سرش

از مکّه چون به عزم سفر، بست بار خویش

لبیّک گفت، دعوت پروردگار خویش

از شوق وصل دوست، سر از پا نمی‌شناخت

آن‌سان که داده بود ز کف، اختیار خویش

بر روی دست، اصغر خود را گرفت و گفت

در پیشِ تیرِ حادثه با کردگار خویش:

زینبا! روز جدایی، نرسیده است، هنوز

جای اشک از مژه‌ات، خون نچکیده است، هنوز

آن ‌قَدَر مویه مکن، آه مکش، اشک مریز

روز فریاد و فغانت، نرسیده است، هنوز

ناله برآورْد کای شاخۀ ریحان من!

وی گل نورستۀ گلشن دامان من!

ای به سر و دوش من، زینت آغوش من!

مکن فراموش من، جان تو و جان من!

الا! اهل حرم! من از یم خون، گوهر آوردم

فروزان اختری از مهر تابان، بهتر آوردم

گلو ‌پاره، بدن گل‌گون، دهن خونین، دو لب خندان

گل از بهر سکینه، در عزای اکبر آوردم

ای کاش! که ای شهید مظلوم!

ای تشنۀ از فرات محروم!

تیری که به حلق اصغرت خورد

می‌خورد به قلب «امّ کلثوم»