دور این میکده‌ها، جوی روان بیشتر است

هر کجا صحبت جانان شده، جان بیشتر است

اشک باید به روی گونه سرازیر شود

آب را گر بچکد قیمت آن بیشتر است

ذره ذره معصیت کل وجودم را گرفت

بندۀ دنیا شدن، بال صعودم را گرفت

خواستم وارد شوم بر اهل توبه، ناگهان

مشکلی عارض شد و راه ورودم را گرفت

عکس زیبای نگارم شبی از قاب افتاد

و همان دم دل من از تب و از تاب افتاد

خون او تا به زمین ریخت، معطر شد دشت

اعتبار ختن و نافه و عناب افتاد

روزگاری می‌‌شود با گریه و غم زنده‌ام

من همین که مجلس روضه بیایم زنده‌ام

چند ماهی می‌‌شود چشم انتظارش بوده‌ام

با امید نوکری در محرم زنده‌ام

من عبد روسیاهم، دست مرا بگیرید

شرمنده از گناهم، دست مرا بگیرید

از بس که دور گشتم، از خانۀ حبیبم

گم گشته است راهم، دست مرا بگیرید

افتاد چون عبور اسیران به قتلگاه

بر کشتگان بی‌کفن، افتاد‌شان نگاه

دیدند سروِ قامتِ شه‌زادگان، زمین

در خون تپیده پیکرِ عریانِ پادشاه

گویی که تنگ بوده زمین از برای تو

کاین­سان به روی نیزۀ اعداست، جای تو

یا خواستی ز مهر شوی سایۀ سرم

قربان مهربانی و مهر و وفای تو!

در این سعی و صفا، در این بیابان

گهی آرام‌تر، گاهی شتابان

هنوز ای دوستان! مولا به راه است

روان از خیمه‌ها تا قتلگاه است...

 آمدم در قتلگه تا شاه را پیدا کنم ماه را شرمنده از آن خلقت زیبا کنم

گشته از باد خزان پرپر همه گل‌های من جستجو در بین این گل‌ها گل زهرا کنم

تو همرنگ زمین کربلایی

همه داغ جبین کربلایی

غروب قتلگاهت را بگریم

که تو «فتح‌المبین» کربلایی