ارث فامیلی یتیمی بود و او هم سهم داشت آه در این گنج موروثی عدو هم سهم داشت

اشک زهرا، اشک حیدر، آبروی عالم است قدر وسع خویش از این آبرو هم سهم داشت

از درد غربت داشت کوثر گریه می‌کرد

زهرا به روی قبر مادر گریه می‌کرد

خاک مزار مادرش را می‌گرفت و

با دست خود می‌ریخت بر سر گریه می‌کرد

یاد گذشته یاد آینده برای

این مادر و دختر، پیمبر گریه می‌کرد

تو می‌روی و تازه غم ها پا بگیرد

بعد از تو تنهاییِ من معنا بگیرد

بانو! فقط نام تو اُمّ المؤمنین است

آن زن اگر چه نام زیبا را بگیرد

با رفتن تو گوشه‌ای از خانه، تنها

زانوی غم را در بغل، زهرا بگیرد

ای قبلۀ نمازگذاران آسمان 

ای خلق عالمت به سر سفره میهمان 

 هجر تو کرده قامت اسلام را کمان 

الغوث یا بن فاطمه الغوث الامان 

عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

ایوب دل شکستۀ با آن همه مقام

 شاگرد درس صبر دبستان زینب است

 هرگز نگو که چادرش آتش گرفته است!

 این شعله‌های خیمه، گلستان زینب است

باز چشم من چه خواب دیده است؟

باز دست من چه آفریده است

صخره‌ای سیاه با شقاوتش

دست و پای آب را بریده است

بر در خیمه ایستاده سوار  به اشارت که گاه پیکار است می‌‏نماید نگاه باز پسین  که دگر نوبت علمدار است

آشفتگی از نگاه مجنون پیداست

از آتش گونه­‌های گلگون پیداست

از دورترین نقطه به او خیره شوید

مانند جزیره‌­ای که در خون پیداست

شاعر نشسته بود کناری و می‌نوشت بنیاد واژه را به گل عشق می‌سرشت بذر محبتی که به بستان واژه کشت شعری شد و رسید به دروازۀ بهشت

ندارد وسعت داغم مساحت

ندیدم بعدِ تو یک روز راحت

مرا از کربلا بردند اما

دلم جا ماند بین قتلگاهت