زینب رسیده از سفر برخیز ارباب

با کاروانی خون جگر، برخیز ارباب

برگشته‌ام از شام و کوفه، قد خمیده

آورده‌ام صدها خبر، برخیز ارباب

ای مظهر صفات خدا أیّها العزیز

ای امتداد نور هدی أیّها العزیز

ای که کریم هستی و از نسل ذوالکرام

پر کن دو دست خالی ما أیّها العزیز

خوشا به حالِ دل بی شکیب بعضی‌ها

هزار غبطه به حال عجیب بعضی‌ها

نمی‌رود ز سرِ این پرندۀ قفسی

خیال بال و پر دل‌فریب بعضی‌ها

هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد

نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده

و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد

تشتی از خون دل خویش برابر دارد

چشم‏‌هایش به در و منتظر آمدنی ست

زیر لب زمزمۀ «مادر، مادر» دارد

یا سواره می‌رسید بال و پرم را می‌گرفت

یا پیاده می‌رسید دور و برم را می‌گرفت

سوزش موی سرم بابا طبیعی گشته است

می‌رسید از پشت سر موی سرم را می‌گرفت

تو را آورده‌ام اینجا که مهمان خودم باشی

شب آخر روی زلف پریشان خودم باشی

من از تاریکی شب‌های این ویرانه می‌ترسم

تو را آورده‌ام خورشید تابان خودم باشی

زرد و کبود و سرخ شد امّا هنوز هم

دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

تا تاول دوباره‌ای از راه می‌رسد

با گریه آه می‌کشد آن را هنوز هم

باورت می‌شد ببینی خواهرت را یک زمان

دست بسته، مو پریشان، مو کنان، مویه کنان؟

باورت می‌شد ببینی دختر خورشید را

کوچه کوچه در کنار سایۀ نامحرمان؟

دارد تمام می‌شود آقا عزای تو کم گریه کرده‌ایم محرّم برای تو دارد چه زود سفرۀ تو جمع می‌شود تازه نشسته‌ایم بخوریم از غذای تو

نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر

بلندمرتبه پیکر، بلندبالا سر

فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد

که بندۀ‌ تو نخواهد گذاشت هرجا سر

قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»

که پر شده است جهان از حسین سرتاسر

اصلاً هـــــــراس و باک نداریم از حساب

محشر کلید باغ جنان دست حیدر است

رحمت به مادرم، که مرا مجلس تو بُرد

این شوقِ نوکری، اثر شیر مادر است