دلی آیینه‌ای و دیدۀ تر می‌خواهی

بنده‌ای مخلص و مشتاقِ سحر می‌خواهی

سهمِ دل‌های شکسته است اقامت‌گاهت

قدری هم‌صحبتی و سوزِ جگر می‌خواهی

گوشۀ چشمی اگر از جانب دلبر برسد

دست من نیز به آن چشمۀ کوثر برسد

اگر از شانۀ من بار گنه بردارید

پای این بنده هم از عرش فراتر برسد

پهن شد سفرۀ احسان، همه را بخشیدی

باز با لطف فراوان همه را بخشیدی

ابر وقتی که ببارد همه جا می‌بارد

رحمتت ریخت و یکسان همه را بخشیدی

تا سر خوان توام، خوان دگر جایم نیست

خاکیَم، قصر برین منزل و مأوایم نیست

من به  آتشکدۀ مهر شما سوخته‌ام

باکی از دوزخ و از نار بر اعضایم نیست

کجاست کعبه اگر مسجد الحرام تویی تو

قسم به کرب‌و‌بلا، حج من، تمام تویى تو

همه نمازى و نیت، قیامِ توست قیامت

شهید ظهر تشهّد تویى؛ سلام، تویى تو

هر که با خاک درت کام لبش بردارد

از همان کودکیش چشم به کوثر دارد

اولین آرزویم هست همانی باشم

که به لب، نام تو تا لحظۀ آخر دارد

سرم خاک کف پای حسین است

دلم مجنون و شیدای حسین است

بُوَد پرونده‌ام چون برگ گل، پاک

در این پرونده امضای حسین است

چه‌قدر نام تو زیباست اباعبدالله

چشم تو خالق دنیاست اباعبدالله

زائر کرب و بلا حق شفاعت دارد

قطره در کوی تو دریاست اباعبدالله

قلب من شد مبتــلایت یا حسین

عاشق صحن و سرایت یا حسین

از خدا خواهم که روزی من شوم

زائـــر کــرب و بــلایـــــت یا حسین

نشسته‌ام بنویسم غزل غزل با تو

و باز جوشش یک شعر لَم یَزَل با تو

دوباره دل شده پر خون و سر شده پر درد

و دردها، همه اَحلی مِنَ العَسَل با تو

سجاده ایم پهن برای دعا شدیم

نائل به همنشین شدن اولیاء شدیم

تاثیر کرد خصلت خوبان به روی ما

از یمن سجده های سحر باخدا شدیم

تقصیر ماست غیبت طولانی شما

بغض گلوگرفتۀ پنهانی شما

بر شوره‌زار معصیتم گریه می‌کنید

جانم فدای دیدۀ بارانی شما