این روزها که دیدنتان کیمیا شده

این خانه بی نگاه تو دارالعزا شده

باور نمی‌کنم چقدر آب رفته‌ای

حتی برای ناله لبت بی صدا شده

عشقی است در میان دل ما که کیمیاست

این عشق، این جنون، همۀ آبروی ماست

روزی ماست نوکری خوب خانه‌ای

آقای ما کریم و جوانمرد و باوفاست

با همین سوز که دارم بنویسید حسین

هر که پرسید ز یارم بنویسید حسین

ثبت احوال من از ناحیۀ ارباب است

همۀ اهل و تبارم بنویسید حسین

خالق ز نـور آل علی کوکب آفـرید

با یُمن آل فاطمه روز و شب آفرید

روز ازل «اَلَسـتُ بِرَبّک» چـو گفـت حق

«قالوا بَلی» شنید و سپس منصب آفرید

قصد کرده است خدا جلوۀ دیگر بکشد

سورۀ مریمی از سورۀ کوثر بکشد

بگذارید همین جا به قدش سجده کنم

نگذارید دگر کار به محشر بکشد

ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺁﻥ ﮔﺬﺭی ﻛﻪ ﺧﻄﺮﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ می‌شود ﻗﺴﻤﺖ ﺁنکه ﺟﮕﺮﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ

قیمت عبد به افتادن در سجاده ست

ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﺣﺮﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺯﺭﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ

تویی که شهرۀ شهری به عشق ورزیدن

تویی که منتخب هستی به نیزه، سر دیدن

بگو برای من از خاطرات خود بانو

کنار مقتل عشق و گلو و بوسیدن

تو به دادم نرسی، می‌روم از دست حســین مستغاثٌ بک اربـــــاب، که بهتر باشم    گر بنا هست مـــرا دست کسی بسپاری  بهتر آن است غلام علی اکــبر باشم

آن گونه را به خاک منه، معجرم که هست حیف از سر تو نیست بیفتد؟ سرم که هست گیرم مرا به قتلگهت ره نداد شمر تا سر نهی به زانوی او، مادرم که هست

زندگی یعنی دو ساعت گریه کردن بر غمت می‌شود روزی بیاید من بمیرم در غمت؟

تا که چشمم باز شد در بین دنیا، جای شیر داده بر من در میان روضه‌ها مادر، غمت

​​گفتند کارتان؟ همه گفتیم نوکریم چون بار عشق را به سر شانه می‌بریم

ما را اگر چه بازی دنیا خراب کرد اما به لطف روضۀ ارباب بهتریم

چشمی که از روایت این روضه‌ها تر است

"فردا کنار فاطمه با آبروتر است"

عمری به گریه در پی دلدار بوده‌ایم

روز جزا پی من و تو چشم دلبر است