من دربه‌در پنجره‌‌فولادم و دیری‌ست

بین من و آن پنجره دیوار زیاد است

گندم به کبوتر بدهم، شعر بگویم

آخر چه کنم؟ در حرمت کار زیاد است

دشت، تشنه، خیمه، تشنه، قمقمه، تشنه

از عرق‌ریز خجالت، علقمه، تشنه

آن طرف خار و خسی تا خرخره سیراب

این طرف گل‌های باغ فاطمه (س)، تشنه

شاه منی که مونس هر سال و هر دمی

شاهی ولی غریب‌ترین شاه عالمی

باران اشک، اذن ورود حریم توست

در هر کویر علت باران نم‌نمی

حیرت نکن از اینکه خرابم مقابلت

آخر همان که از ته دل دوست دارمی

و به همراه همان ابر که باران آورد مهربانیّ ِ خدا در زد و مهمان آورد باد، یک نامۀ بی‌واژه به کنعان آورد بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

آن اسب سپید، سرخناک آمده است

از جنگل تیغ، سینه‌چاک آمده است

سرها بر روی نیزه‌ها می‌تابند

انگار که کهکشان به خاک آمده است

ما را نمانده است دگر وقت گفتگو تا درد خویش با تو بگوییم مو به مو

خون، گوشواره‌ها زده بر گوشهایمان صد بغض مانده جای گلوبند در گلو

بی‌تو درون سینه‌ام، ناله شرر نمی‌شود

گریه صفا نمی‌دهد، اشک گهر نمی‌شود

سوز دل، آتش تبم، روز، سیه‌تر از شبم

این شب تیره تا ابد، بی‌تو سحر نمی‌شود

منظر دل‌های ماست کربُبَلای حسین

مرغ دل ما زند پر به هوای حسین

یک نگهِ کربلا به بود از صد بهشت

جنّت اهل دل است صحن و سرای حسین

یا ایّها الحسین و یا ایّها الشهید

با عشق تو ندیده خدایت مرا خرید

هر سائلی که دست به دامان تو شود

هرگز نمی‌رود ز سرای تو نا‌امید

روز ازل که نقشۀ عالم درست شد

با اذن مادرت گل آدم درست شد

نامت نشست بر لب زهرا و گریه کرد

آهی کشید فاطمه و غم درست شد

زندگی چیز دیگری شده است، تا به نامت رسیده‌ایم حسین!

عشق، سوغاتِ کربلاست اگر مزه‌اش را چشیده‌ایم حسین!

هر دلی را به دلبری دادند، هر سری را به سَروَری دادند

ما که هر وقت گفته‌ایم خدا، از خدایت شنیده‌ایم: حسین

مردی غروب کرد وقتی افق شکست

خورشید دیگری جای پدر نشست

او یک امام بود هر چند بی قیام

او یک رسول بود، جبریل شاهد است