ای تو شمع انجمن امّ‌البنین

شاهد افروختن امّ‌البنین

ای ز بعد فاطمه چون فاطمه

از برای بوالحسن امّ‌البنین

ای دل بپا کن بار دیگر میهمانی

از ما پذیرایی نما با روضه‌خوانی

مائیم و چشم ابری و سودای باران

امشب بیا لطفی نما بر حال یاران

زینب تمام بار جهان را به دوش داشت

داغ کبوتران جوان را به دوش داشت

بغض هزار ابر سترون به شانه‌اش

اشک هزار رود روان را به دوش داشت

 آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام

مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

برگشته‌ام بدون برادر، ازین سفر

برگشته‌ام شکسته و اندوهگین، سلام

غصه دارد ماه باشی، ماه نشناسد تو را

راه باشی و مسیر راه نشناسد تو را

سخت‌تر اینکه تو بشناسیش روی نیزه‌ها

خواهرش باشی، ولیکن … آه! نشناسد تو را

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

عبد صالح پسر شیر خدا

دانش‌آموز دبستان وفا

خاکسار قدم آل الله

پاسبان حرم آل الله

آسمان، مات و مبهوت مانده­ است در سکوت مه­‌آلود صحرا

یک بیابان عطش گشته جاری، پای دیوار تردید دریا

غوطه­‌ور مانده در حیرت دشت، پیکر مردی از نسل توفان

مردی از تودۀ  خون و آتش، مردی از تیرۀ روشنی­‌ها

سبز شد سری بر نی، روبروی چشمانش

جان گرفت شعری تر، در گلوی چشمانش

شیهه‌­ای کشید و تاخت، روی شانه­‌های دشت

ذوالجناح خونینِ جستجوی چشمانش

بال فرشته بود که می‌ریخت بر زمین

وقتی‌که آفتاب

فرود آمد

دریا تمام سوز لبش را به آب داد

صحرا به تشنگان، قدح آفتاب داد

مردی سوار آب، به دریا سلام کرد

باران نیزه بود که او را جواب داد

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب